Şu Yorgun Kalbimin Tükenmez Hüznü

Şu yorgun kalbimin tükenmez hüznü
eceli çağırır gelsin tez diye,
bilemem ki eller mi acaba biz mi,
tüketir baharı yetsin güz diye.

usandım varlığın ağır yükünden,
beklerim yazılan ahir hükmünden,
şu beden denilen kırık küpünden,
son kalan damlayı artık süz diye,

kalmadı insana inancım artık,
ne sevgiler gerçek ne aşklar artık,
maskeli suratlar bakıyor çarpık,
debbağı beklerim derim yüz diye,

saklanmış gölgeler mehtap olsa da,
plastik çiçekler renkli dursa da,
felek tokadını artık vursa da,
isterim torbayı doldur büz diye,

sen le ben olunca eş karı koca,
ne yapsın nefsine kuvvetli hoca,
kurulmuş benliğe bir yüksek loca,
haberin yollarım beni çiz diye

ne sadakat kalmış ne vefa serde,
sürünür insanlık düştüğü yerde,
hakikat hekimsiz kapılmış derde,
lokmanı kollarım derdim yoz diye

sorarsan her biri hak davasında,
karakter dediğin ben havasında,
yanıyor insanlık can tavasında,
ahdimi tutarım verdim söz diye,

İlahi bilirim adalet sende,
kalmadı tahammül bu zayıf tende,
ne vefa var imiş gelen gidende,
ben senden umarım gören göz diye,

yalanmış verilen sözlerin hepsi,
kül imiş meğerse közlerin hepsi,
nedense yokuşmuş düzlerin hepsi,
verilse bir sala mezar kaz diye,

sorulur elbette her hesap bir gün,
ister ahirette isterse bugün,
kurulur cennette tükenmez düğün,
narında yanarım cezam boz diye

Ya Rabbi sana şikayetim benim,
malumdur elbet hikayetim benim,
razıyım ne ise nihayetim benim,
değilse kaçarım bu hal yoz diye,

niceler zan ile göçüp gittiler,
ecel şerbetini içip bittiler,
ne varsa ömürde koyup yittiler,
Bir nefes uçarım bende toz diye

yakışır zalime ettiği zulüm
bu imiş iblis in verdiği ilim
keşke kurusaydı sussaydı dilim
pişmanlık duyarım artık boz diye

yıkıldı salihin gönül sarayı,
adüvler karıştı açtı arayı,
olmaz mı bir kere bozsan sırayı,
ecel şerbetini versen tuz diye