Şu Yalnızlık Dediğin Şiiri - Engin Özcan

Yalnızlığın sesini duymadın sen hiç,bilmezsin.
Kara gece kanına işler insanın.
Son nefesteki bilinmez huzur gibi,
Ağır matem havasında bir ağıt belki.
Belkide; Bir martının kulakları yırtarcasına delip geçen çığlığıdır yalnızlık.
Hani,hani bir yerlere gitmektesindir ve
Son bir veda için insanlara bakarsında,
Kimse bir selam bile veremez ya hüznünden.
işte böyle bir şey yalnızlık.
Yalnızlık dediğin şey karasevda gibi başbelası,
Karlı dağların ayazı gibi yalın ve kuru.
Bir dal çıtırtısında içi ürperiverir ya insanın,
Korku,kabus belki ölüm şu yalnızlık dediğin....
Ben sisli Ankara akşamlarının dolunayı,
Ben bulutsuz mavi bir Akdeniz akşamının kesik sesli çakalıdır dedim yalnızlık,
Sadece güldüm kendime yalnızca,yalnızım.
Yalnız öleceğim bir bahar akşamında belki bilemem.
Belki yalnız içerken ve yine yalnızlığın faslını geçerken bir hicaz taksiminde...

Engin ÖZCAN
29 haziran 1998 çarşamba
Zonguldak / ALAPLI