Şu Yalnızlık Şiiri - Reşat Öztoprak

Şu benim yalnızlığım
Ne ölmeyle eş değer
Ne yaşamayla
Bir kelime bulabilsem anlatmak için

Ne saatimin sesi var
Ne adımımın yolu...
Eşilmiş gövdemin kökleri
Bir yersiz olmayı
Kucaklamaya hep müsait

Şu benim yalnızlığım
Yaşamaya geç, ölmeye erken
Bulanmışken merhametim ve aklım
Kömür sobalı şehirlerin islerine

Göğümde mavi eksik
Göğümde bembeyaz bulutlar...
Üstelik baktığım bu, yol değil
Ve ben hiç bir yola yolcu değil
Ve ben her yoldan gelmiş bir yolcu

Şu benim yalnızlığım
Yaşamak adı altında ölmekle eş değer
Silinmişken kimliğim her şeyden
Ve yüzüm, suretim yok sayılmışken

Ellerimde hep bir toprak kokusu
Neden bilinmez, ya da fark edilmez...
Rüzgarı özlemişim, yağmuru
Göğsümün orta yerinde açan çiçeği okşayan

Bu yaşam benim ölümüm
Peki bu ölüm kimin