Bu gece yağmur atıştırıyordu ve bu gece boyu sürdü, yarında sürecek belki. Ben şu anki yağmuru duyuyorum Su. Gecede aydınlık yoktu, yağmur içime yağıyordu. Dinliyordum yağmuru, hafif hafif dövüyordu çatıyı, çimenlikleri boğuyordu suyuyla. Hissediyorum içime işliyor damlalar. İçim süzülüyordu Su. Araba camlarından savrulan sular gibi, içimde dağılıyordu yağmur. Yağmur, hani o sevdiğin çınar ağacının dalları gibi içimde genişliyordu. Boğulacak gibiyim Su, bir şafağa varayım da diyorum….
Günün en ıssız anları sabaha yol almaktır sanımca Su. Karanlık gecenin mükafatı, seherin ilk dakikalarına gizlenmiş. İnsan dünyada varlık olduğunu anlama cüretini gösteriyor, şu seher vakitlerinde. Kendimi atıyorum balkonun bir köşesine ve ellerimin arasında kafam; uzun düşünceler kovalıyorum, beynimin karanlık köşelerinde Su.
İçimde gezinen fırtınanın sessizliği bir tarafta, savurduğum cigaranın dumanı bir tarafta, gözlerim, ayın karanlık yüzünden, taş parçalarına yansıyan buselere anlamlar yüklemeye çalışıyor Su. Kimine umutsuzluğumun resmini çiziyorum, kimine yaşama dair filozofça düşünceler iliştiriyorum, kimine karaca benzetmesi yapıyorum.
Ah şu çamur kokan yollar. Şu ışıl ışıl yanıp çevresini aydınlatmakta zorlanan sokak lambaları, buğday fidanları, sıra sıra sürülmüş çizgili tarlalarda koşuşan tarla fareleri.
Yüz lira maaşlı kibar bir adam.
Evlenir, sedire taşınırlar.
Mektuplar gelir adreslerine:
$en Yuva Apartmanı, bodrum kati.
Kutu gibi bir dairede otururlar.
