Özgürdü su
Gökten yere inerken
Toprağı doyururdu önce
Taşardı hızını alamazdı
Dereler çaylar nehirler
Aşındırırdı kıyıları
Bir demet gül sunarken
Okyanuslardı son durağı
Suskundu söğüt
Yüzüne bakmaya da mecbur muydu ne?
Ama hayranlığına da hayrandı
Durgunluğuna yeri gelince çağlayışına
Yaşam damarlarına hayat veren suya
Etle kemik gibiydiler
Köklerini salardı güvenle
Oyalanırdı kendince börtü böcekle
Yarım kalan hayatında
ANKARA-07 Şubat 2007
Zekiye YavuzKayıt Tarihi : 7.2.2007 22:03:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.

Söğüt suyu sever. Suyun arkadaşıdır. Bol yapraklı yere doğru zarifçe uzanan ince dalları öyle endamlıdır suya uzanırken. Su ve söğüt çok iyi geldi bana. teşekkürler.
sevginiz sonsuz olsun...yüreğinize sağlık ...
Ama
Su söğüde muhtaç mı,
bilinmez...
Tebrikler Zekiye Hanım.
Güzel yorum için.
Kadir Tozlu
TÜM YORUMLAR (43)