Su kenarı Şiiri - Kpt Yılmaz Bektaş

Aslımla hep bir suyun kenarındayım
Su gibi durgun düşüncelerimle yalnız
Mavinin altında yeşilin tam ortasında
Yazın cehennemi kavuruculuğunda
Bulutun marifeti; yağacaksa umudum
Dökülse bir kaç damlacık da olsa
Serinler belki yanardağından varlığım
Katığıma azıcık azığım yetiyor da
Yok mu bir de ekmek arasına tok tabiatım
Suya özlemim bitmiyorsa bil ki insanım
Aslında su dediğin şu insanın içinde
Akmıyor mu bir çok yönde rastgele
Bazen denk geliyorsa da bir yerlerden
Denkleştirilemiyor daima türlü iç nedenlerden
Vadesi dolmadan daha başında yolumuz
Borcumuz olup kalıyor elde bavulumuz
Kapılıp kara bahtın girdabında
Aynımız gayrımızla bir olunca varımız
Vazgeçiyor iki yakamız aynı anda bir yanda
Anamızdan daha doğduğumuz andan
Bir mutlu son tutturmuş ya o ilk aklımızdan
Tüm başımıza gelenler işte hep o sondan
Çoluk çocuk uzak ve her yakınımız
Yatağımız ayrı hep aynı yorganımız
Kısa kalıyor ondan açıkta ayaklarımız
Adımlarımız sıklaşırken kalabalıktan
Çokluk arttıkça her yanı kokusu sarıyor
Yoksa göz yakan parlaklıktaki dehamız
Bilmediğinden mi korkuyor yılandan
Her şey yalan düşüncesinden ve dahası
Gerçekle sarsılmak en büyük yanılgısı
Düşünce sarılmak da yılana son yanlışı
Düşler aleminde mışıl mışıl sallanırken
Beşiğimiz devriliveriyor ansız ve arsızca
Sıkı sıkıya örtündüğümüz kundağımızda
Hevesler yarım kalmış kursağımızda
Büyük ağacın altına tasasız sığınmış
Yorgunluğu dünden değil çok önceden
Bir tek o su kenarında oturup bakarken
Suyla yaklaşıyorum o an uzaklardan yakına
Dibi görünmeyen çamurdaki uykumda
Gece olmuş da ayla yıldız oturmuş suya
Bir taş atıyorum bu taş denk geliyorsa da
Taşın üstünde oturan o minik kurbağaya
Sesi çıkmıyor, su da sıçramıyor çamur da
Ay kayboluyor yıldızın ardı sıra balık da
Su akıyor suyun kenarından bakıyorum
Aynaya bakar gibi kendime akıyorum
Şaşırıyorum suyun durmadan akışına
Suyun başında içimdeki başkalaşıyor
Ummadığım bir yerden hayata yaklaşıyor….

Yılmaz BEKTAŞ