Şu İki Satıra Şiiri - Kurtuluş Zeybek

Daha fazla ne diyebilirimki sana.
Sana olana şakımı şu iki satıra sığdırmaya çalışıyorum.
Okuyunca sende anlarsın beni ve kendini.
Hayat denilen otobüse binipte,son durağa gelmeden inip gidişine,
Bİr söz diyemedim,bu anlamsız hallerine.
Bilmezdim beni böyle sevdiğini,
Doğan güneşle doğup, batışıyla gideceğini,bilmezdim.

Beni soğuk bir gecenin ortasında,
Uzun ıssız bir yolda bırakıpta gittin.
Zor olmadı senin için biliyorum beni bırakman.
Asıl zor olan banaydı, asıl güç olan banaydı,
Göz yaşlarımı hep içime akıttım,
Sende görüp üzülme diye.
Ama boşaymış senin için üzülmem,ağlamam.

Benim de hakkım değilmiydi,
Herkez gibi mutlu olmak.
Bazı insanların kaderinde varmış böyle alın yazısı,
Sevipte sevilmemek veya sevmeyipte sevilmek gibi.
Niye herkez hakkettiğini yaşamazki bu dünyada,
İlla sevenlere ızdırap mı lazım göz yaşı mı lazım.
Yetmedimi sence içime akıttığım göz yaşlarım.
Şimdi gözlerimde akacak ne yaş kaldı,
Nede senin için ağlayacak bir yürek.

Şİmdi diyorumda kendi kendime,boş ver gitsin.
Niyeki içim den hep böylesine sitem dolu sözler akıyor.
Bende istiyorum güzel şeyler yazmak,
Şimdi o gitti biliyorum,
Giderken bir tek şey unutu bende,
Askere giderken seni unutmayacağım diyipte,
Bana verdiği ufak hasret kokan bir mendilden başka.