Şu Havza'ya Bakıp Bakıp Şiiri - Adem Gül ...

Samsun’dan çıkıp da vardım benim yurdum Havza’ya,
Şükrettim bu güzel dünyayı yaradan Mevlâ’ya,
Doya doya baktım şu yeşilliklere, doğaya,
Yaylalara bakıp bakıp, ben seni andım Mevlâ’m.

Uçsuz bucaksız tarlalar bürünmüş hep yeşile,
Ömrümde rastlamadım ben bu doğanın eşine,
Onun için varıp oturdum Havza’nın başına,
Tarlalara bakıp bakıp, ben seni andım Mevlâ’m.

Tabiat şirin Havza’yı sanki kalbine gömmüş,
Her tarafını yüksek dağlarla çevirip örmüş,
Sonra açmış kollarını da düzlükleri sermiş,
Düzlüklere bakıp bakıp, ben seni andım Mevlâ’m.

Çiçek bürümüş hep bütün dikenleri, yerleri,
İçime çektim hep temiz havaları, yelleri,
Nasıl unutayım ben bu anıları, günleri,
Çiçeklere bakıp bakıp, ben seni andım Mevlâ’m.

Bir uzağa bakıyorum bir de önüme yere,
Tekrarlıyorum bunu defalarca bin yüz kere,
Söylemiyorum bunu arkadaşıma gizlice,
Tepelere bakıp bakıp, ben seni andım Mevlâ’m.

Rüyalarımda görmüştüm ben birkaç kez burayı,
Memduhiye, Yeni Mahalle’ yi, Boyalıca’ yı,
Elbet benim gönlüm bu yaylada Hakk’ı arayı,
Şu Havza’ya bakıp bakıp, ben seni andım Mevlâ’m.

Burada bir amber mis kokuyor çiçekler, ağaçlar,
Karşıdan karşıya bir birine bakışır dağlar,
Düzlüklerinde yayılır hep koyun, kuzu, mallar,
Koyunlara bakıp bakıp, ben seni andım Mevlâ’m.

Alçaklara benzemez yüksek dağların kokusu,
Burda bize daha yakın bulutlar, ay, gökyüzü,
Öyle bir güzel kibar ki bitkilerin örtüsü,
Ekinlere bakıp bakıp, ben seni andım Mevlâ’m.

Karşılarda duran tavşan dağı ile sıralı,
Bir gelin gibi duvaklı eli, başı kınalı,
Benim esas köyüm şeyhler, alt yanı da boyalı,
Yamaçlara bakıp bakıp, ben seni andım Mevlâ’m.

İşte bu yörede geçti çocukluğum gençliğim,
Yamaçlarda koyun, kuzu, mal, davarı güttüğüm,
Irmaklarında yüzüp de soğuk sular içtiğim,
Irmaklara bakıp bakıp, ben seni andım Mevlâ’m.

Akşam olunca bir duman çöker yüksek dağlara,
Bu duman varıp da inmez alçaklara, bağlara,
Bizim yaylamız benzemez ovalara, koylara,
Siteplere bakıp bakıp, ben seni andım Mevlâ’m.

İnsanı gibi bağları da süslü alçakların,
Halkı zengin ama fakirleri ağlar onların,
Fakiri de yoksulu da güler bizim ellerin,
Yoksullara bakıp bakıp, ben seni andım Mevlâ’m.

Serpilmiş tarlalara hep bin bir türlü çiçekler,
Cıvıl cıvıl ötüşüyor kuşlarla kelebekler,
Bu ne şirin bir dünya Mevlâ’m bu ne yeşillikler?
Çimenlere bakıp bakıp, ben seni andım Mevlâ’m.

Değişik olur yüksek dağların yazı baharı,
Öğleni, ikindisi, akşamı, yatsı, sabahı,
Sanki cennetten getirilmiş bitkisi, toprağı,
Topraklara bakıp bakıp, ben seni andım Mevlâ’m.

İnsanı da toprağı da nurdur bizim ellerin,
Kokusu gerçekten cennet çiçeklerin, güllerin,
İçinde aşkı imanı fazla olur kulların,
Fakirlere bakıp bakıp, ben seni andım Mevlâ’m.

Fakiri ile yaylası, bir biri ile özleşmiş,
Yaylalar bizi bağrında, güzel insan eylemiş,
Yükseklerde aşka doyar, bütün evliya, ermiş,
Alçaklara bakıp bakıp, ben seni andım Mevlâ’m.

Benim bu gönlüm, alçaklarda hüzünlü yaralı,
Gelip de bu uçsuz yaylalarda konup kalmalı,
Kul Mevlâ’sını her dakika, her zaman anmalı,
Enginlere bakıp bakıp, ben seni andım Mevlâ’m.

Küçük aşık bir sevdaya düşmüş de yazıp durdu,
Bu yüksek yaylalarda yaradanı andı buldu,
Gönlüme bu bozkırlarda daha çok aşk, nur, doldu.
Bozkırlara bakıp bakıp, ben seni andım Mevlâ’m.

Benim aşkım doğa ile nur üstüne nur olur,
Bu nur, bu aşk, çiçek gibi yaylalarda bol olur,
Onun için bozkırlar, yaylalar, bize yurt olur,
Uzaklara bakıp bakıp, ben seni andım Mevlâ’m.

Elbet bu dünya alem insanlara Hakk’ı verir,
Aşıklar onlara bakıp bakıp Mevlâ’yı görür,
Ne kadar hoş Hakk’ı anarak geçen zaman, ömür,
Şu Havza’ya bakıp bakıp, ben seni andım Mevlâ’m.

(11.05.2003 Havza / Samsun)