Şu Evde Şiiri - Bekir Dalkıç

Bir çocuk ağlıyor şu evde,
Şu evde işte şu.
Görüyor musun?
Bağırıyor avaz avaz, yırtınırcasına,
Sesini duyuyor musun?
Seller alıp götürüyor ne var, ne yoksa.
Gözyaşından bir sel.
Yangınlar çıkıyor, alevleri pişkin.
O kadar yorgun ve yılgın ki annesi,
Babasının işi başından aşkın.

Bir çocuk ölmüş bizim mahallede.
Baktım ki ortalık ana baba günü.
Kadının biri durmuş bir köşede,
Hasretle çocuğunun saçlarını koklar.
Baktım bir tabut duruyor evlerin önünde.
İnsanlar hınca hınç, havada durulmaz bir basınç.
Oysa dün ne kadar da tenhaydı bu sokaklar.

Bitiyor merasim gün bitince.
Kuruyor kabukları yaranın, herkes gidince.
Pabucu dama atılıyor ister istemez.
Satılıyor vicdanlarda hatırası.
Sönüyor ışıklar, kesiliyor ses,
Ve uyuyor bir anda herkes.
Bir çocuk ağlıyor şu evde
İşte bak, duyuyor musun?