Su Durdu, Değirmen Dönmüyor...

“anama…”

düşürüp başımı, yabancı bir sese

upuzun bir düşten uyandım

gecenin ayak ucunda,

gizli bir kin gibi uzuyor, içimdeki ıssızlık

düşüme girenler, kapıyı açık unutmuş,

uykusuzluğun buzdan sarayı; yalnızlık…

bu gece, sabaha varmasa ne olur,

nasılsa, büyüdüm artık

yıllar böyle, ağır birer yorgan gibi,

üzerime yüklenip durdukça

yaz gelse ne olur, kış bitmese ne…

gülleri buzdolabında saklıyorum artık

gençliğin güneşi söndü

ben, dünyaya yerleşemeden,

ömrüme yerleşti karanlık

uykusuz çocukların özendiği,

bir yanılgıyı büyütmüşüm yıllarca

bundan mıdır, hep,

geceleri hatırlamam çocukluğumu?

bundan mıdır, sabaha olan dargınlık?

su durdu, değirmen dönmüyor anne

elim ekmek tutuyor ama,

gelmiyor, ekmeğime alışan kuşlar

aynalar masal anlatmıyor artık,

onulmazın masalını anlat bana, anne

- uyusun da büyüsün oğlum, de

sen ki, bir bakışta anlardın

uyudum, büyüdüm anne,

eski gözlerin nerede?

9 Mayıs 2016 Pazartesi / İstanbul