Şu Doksan Yedi Yıl Ne Kısa Yolmuş

Dokuz yüz on altı Rus işgalinde,
Yedi düvel düşman dünyaya gelmiş.
Baba annem doğum sancı halinde,
Muhacirlik günler korkulu doğmuş.

Zamanın behridir,yokluktan inler,
Gün olmuş aç yatıp yorganı dinler,
Bir kaşık çorbaya uykusuz günler,
Bin türlü her çile şükrünü bilmiş.

Askerlik dört yıldır,katır yedekte,
Alman harbi başlar,eller tetikte,
Sakarya Karasu,Düzce hendekte,
Vatan savunması yerini almış.

İlk evlilik bükmüş kahra çekilir,
Firdevs anam ile tekrar dikilir,
Kırk yıl önce dişler zordan dökülür,
Hayatın çilesi kaderi olmuş.

Garip yuva kurmuş kıtlık yılları,
Altı çocuk bekler baba yolları,
Okur yazar değil zorlar şartları,
Dar geçim derdine çareler bulmuş.

Zaman olmuş köye çoban tutmuşlar,
Boğaz tokluğuna sürü katmışlar,
Bir koyun kaybolmuş, işten atmışlar,
Hesabı mahşerî kübraya salmış.

Bir zaman köylüye bekçi dağlara,
Arazi ekini, tarla bağlara,
Her taraf koruluk, ölü sağlara,
El değnek,dil düdük,yanıp kavrulmuş.

Kar belde çarıklı kış ortasında,
Odun kömür yapmış dağ başlarında,
Okkası bir kuruş sür at sırtında,
Erzurum Erzincan yola koyulmuş.

Karları kürüyüp tarlalar sürmüş,
Tek öküz yanında tohumu ekmiş,
Çavdar bağı sırtta eve taşımış,
Çaltılı köyünde böyle yorulmuş.

Dokuz yüz doksanda şehire aldık,
Üç kardeş üç yerde kiracı olduk,
İki bin on yılı yuvayı bulduk,
Şu iki ihtiyar bir zaman kalmış.

Üç erkek üç kızı yanına toplar,
Doktora götürdüm,şifayı bekler,
Her yanı ağrıyor,çaresiz haplar,
Ebedî umudu Rabbe sarılmış.

İki bin on iki Aralık sonu,
Sabah fecir vakti ayrıldı fâni,
Babaya elveda Aşık Figani,
Şu doksan yedi yıl ne kısa yolmuş.

Âşık Figani / 01/01/2013
Emirler Mezarlığı/Gümüşhane