Hayatta ben en çok babamı sevdim
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Devamını Oku
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Her yüz yabancıydı anladım
Yağmuru sevmeyi bilmediler.
Bir kaç damla tatlı geldi
Bir kaç halim resimdi
Fazlasını çekmediler
Acaba, gerçekten de böyle miydi? Rüzgâr seni savuruken, ince dalından kopmak üzereyken; kaç kişi o dala binmeye cesaret edebilirdi ki? Zaman en iyi ilaç diye beklenirken, kaç kişi uyuşturabileceğini hesap edebilirdi ki? Yerdeki sürüsünden ayrılıp yalnız başına göğe kanatlanan serçe, özgürüğüne uçarken, aslında yağmurdan sığınacağı sürüden de ayrılmış olduğunun farkında olbiliyor mu ki? Tam puanla listemde pek tabi ki ama keşke yaşam da tam puan verebilseydi. Yaşama dair en yüksek puanlarla yüreğin her daim ümitle yüklensin.
yürek serpişiniz dert görmesin.. güzeldi..tebrikler
Bu şiir ile ilgili 2 tane yorum bulunmakta