Su damlasıydım önceleri
Yağmur oldum, yıllar sonra
Şemsiyeli! en sevdiklerim
İyilikli yüzler sevmiştim,
Yitirerek renklerimi
Güneşten biriktirdiklerimle
Ansız damlalarıma
Dokunmak istemiştim
Aşksan sev
Hüzünsen aitsin uzaklara
Akıl almadım başka
Susturdum gözlerimi
Sessizlik yeğdi acılara
Serin ama güvenliydi
Şimdi koruyayım derken
Acıttığım kalbe ceza
Su damlasıydım önce
Yağmurlarca taşar oldum
Taşınıp ayazlara
Rüzgarı yormuşum
Şimdiyse esme diyor fırtına
Ayrılık kırdı ellerimi
En asabi sözlerinden çiçekleri
Serdi yollarıma rahat etti.
Ben ahını yazdım satırlara
Olur mu gözlerim bir daha kara
Yağmurlarımı kucakladım
Sırılsıklam tebbüssümle ağladım
Kimse yoktu oracıkta ayıldım
Yorulmadım, kendimde ağırladım
Her yüz yabancıydı anladım
Yağmuru sevmeyi bilmediler.
Bir kaç damla tatlı geldi
Bir kaç halim resimdi
Fazlasını çekmediler
Kayıt Tarihi : 23.6.2009 18:49:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bana 'yüzün su damlası gibi, temiz durgun ve sakin' diyen nu şiirin ilhamı perisi Handan Aslan'a teşekkürlerimle...
Yağmuru sevmeyi bilmediler.
Bir kaç damla tatlı geldi
Bir kaç halim resimdi
Fazlasını çekmediler
Acaba, gerçekten de böyle miydi? Rüzgâr seni savuruken, ince dalından kopmak üzereyken; kaç kişi o dala binmeye cesaret edebilirdi ki? Zaman en iyi ilaç diye beklenirken, kaç kişi uyuşturabileceğini hesap edebilirdi ki? Yerdeki sürüsünden ayrılıp yalnız başına göğe kanatlanan serçe, özgürüğüne uçarken, aslında yağmurdan sığınacağı sürüden de ayrılmış olduğunun farkında olbiliyor mu ki? Tam puanla listemde pek tabi ki ama keşke yaşam da tam puan verebilseydi. Yaşama dair en yüksek puanlarla yüreğin her daim ümitle yüklensin.
TÜM YORUMLAR (2)