Su çatlağını buldu be Hrant!
Senden dinlemiştim;
Sen irkilmiştin,”bu ne söz yarabbi” diye
Hikâyeyi senden dinlemiştim…
Sen farkında mısın, bilmem ama?
Ölümün bize bunu gösterdi be Hrant!
“su çatlağını buldu”
Bu ülkenin mayasında;
Senin gibi güzel insanların duruşu var.
İnsanların zor zamanlardaki duruşu,
Çok önemlidir be Hrant!
Sen hep güzel durdun.
Nasıl durmak gerektiğini,
Bize gösterdin…
Öylesine masumdun ki,
Kahpelik karşısında bile duruşun,
Cesaretleri parçalayan duruşun…
Çok yakıcı be Hrant!
Bir insan bu kadar masum olabilir mi?
Güvercin kadar bile başını çevirmedin,
Namluyu hissettin, biliyorum
Ve dedin ki tebessümle,
“Ben gidiyorum dostlar”
Başını çevirsen bir,
Cellâdınla göz göze gelecektin.
Gelmedin be Hrant!
Başını çevirmedin,
Başını çevirseydin,
Gözlerini görseydi,
Gözlerindeki vatanı…
O anda vazgeçerdi cellâdın!
Bu kadar da masum olunur mu be Hrant!
Bu kadar mazlum,
Bu kadar mahzun bırakır mı insan?
Bırakır mı be Hrant!
“su çatlağını buldu” dedi, Sivaslı amca.
Bilseydin, bu sözü senin için de söylemiş.
Sen duydun bu sözü be Hrant!
Ben biliyorum, sen o gün vuruldun…
Biz sen öldüğünde vurulduk, be Hrant!
“su çatlağını buldu”
Sen vatan toprağına gömüldün.
Güvercinleri bize tanıttın.
Artık güvercinler de bize,
Senin duruşunu gösterecek!
Tüm hayınlıklara karşı,
Başlarını bile çevirmeden yürüyecekler!
İzmir 01.02.2007
Mehmet DemirkapıKayıt Tarihi : 22.2.2007 23:09:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiir birdenbire yazılmadı...Kendisini tanımadım...Hiç tanış olmadık...Yalnızca TV oturumlarından tanımıştım.Öldüğü gün,vurulduğunu duyunca,içim cız etmişti...O cız'ı yıllarca önce Adnan Kahveci öldüğünde de bu yürek hissetmişti...Ve en son Recep Yazıcıoğlu...Hiç biri ile yan yana gelmemiştik...Yazıcıoğlu vefat ettiğinde okulların açıldığı haftaydı...Ve bu yürek son görevini yapmak için,kendi aracı ile yanına arkadaşlarını da alarak cenazeye gitti o zaman,taa Söke 'ye... İşte Hrant'ın vurulduğu gün de bu ülke için atan bir yüreğin vurulduğunu hissetmişti yüreğim...Ondandı 'cız'ı.Diğerlerinde olduğu gibi... Sonrasında televizyonlardan,gazetelerden yazdıklarından ve röportajlarından biraz daha tanıdık kendisini...Ölümünün haftasında Kanal7 TV hiç yayınlanmamış bir roportajını yayınladı,Haber Saati'nde.(www.sevdaninsiiri.com da 'su çatlağını buldu' videosu izleyebilirsiniz.) Ağlayarak izledim röportajı...Biz Osmanlıydık...Biz Anadolu insanıydık...Biz kimsenin hakkını kimseye yedirmeyen bir dinin mensuplarıydık...Fehmi Bey 'bu röportajı tüm TV ler yayınlamalı' dedi...Ertesi akşam tekrar yayınlandı röportaj...Ve tekrar izledim...Ve ağladım... Okul tatil olmuştu...Kitabımın son düzeltmelerini yapmak için erkenden kalkmışım...Bilgisayarın başına geçtim..Birden aklıma Hrant ve röportajı geldi...Hemen kağıt ve kalemle buluştum..Bir yarım saat içinde geldi her şey...Sonrasında ne bir kelime ekledim,ne bir kelime çıkardım...Bitmişti..Defalarca okudum..Ve son şiir olarak,baskıya girecek olan kitabıma aldım. İnsanlar yaşar...Ve ölürler.Hayatlar birbirine tanışmadan da bağlanır..Çünkü onun yüreği de benim yüreğim gibi karşılık beklemeden seven yüreklerdendi...Hayatları değerli kılan sevdalardır...O da bu ülke sevdasını yüreğinde yaşatanlardandı...Bu nedenle 'o'na kitabımı imzalı gönderdim Agos'a.Kızına diye..Ve şunları yazdım; 'Yüreğin,yüreğime dokundu dostum! Ne sen beni gördün,ne ben seni Bilememişiz,bir gün yüreklerimiz sevmişti birbirini Bunu bilmenin ne önemi var? Yüreğin tanır beni Seni yazarken,seni yaşadım sonuna kadar 'Sevmen' bil ki dostum,her şeye bedeldi... 'GÖNLÜNE'
TÜM YORUMLAR (1)