Şu bizim çocuklar - 1

bizim çocuklar diyorum,
kolay büyümediler.
hiçbirinin beşiği olmadı.
ya,
divanda kundaklara sarılı
yerleri,
ya da
iki sandalye üzeri
veya
bir yumuşak minder di.
araları iki yaş üç kardeş,
hep aynı büyüdüler
kah divandan
kah sandalyeden düştüler
eksik olmazdı kavgaları
iki erkek bir kız
beş nüfuslu aile olmuşuz.

hiç evimiz olmadı
bütün evler bizimdi
ne çektirdiler bize
ev sahipleri
üç çocukluyuz diye
vermediler evlerini
dilleri uzundu küçümseyici baktılar
zam üstüne zam yaptılar
tek maaşlı bir memuru yaktılar
bu kaçıncı evdi
yıllar yorgunluklarla geçti
iki bilet alırdık seyhatlerde
beş kişi yerine.
kucaklarda çocuklar
bir bir inerdi
boşaldıkça koltuklar.

ahh…o okul günleri
ilk ikisi siyah
üçüncüsü mavi önlük giydi
elden ele
defter kitap kalemleri
yoktu çalışma masaları
sere serpe
uzanırlardı yere
birinin,
avukat olacağını
kimse bilemezdi
ikincisinin,
sağlık eğitimci
ya üçüncüsünün
hepsinden komiği
o bir ormancı
orman mühendisi.

hiç …ama hiç bilemezdim
birden büyüyeceklerini
aklıma getirdikçe
o çocukluk günlerini
nasılda zaman geçmiş
sesleri boyları yüzleri
değişmiş te değişmiş..
dün de söz dinlemezler di
bugün de.
tutturur,
araba alacağım diye biri,
diğeri
keman kursuna gideceğim der
biri de,
işten çıkıp büromu açacağım hikayesi..
işte böyle
üçü bir olup bazen
neşe saçarlar bahardan
bazen bağrış-çağrış damardan.
bilemem ne yapacağımı
çaresiz sıvışıp aralarından
kaçarım şehre
martıları olan sahillere..
anladım büyüğün sıkıntısı ne..?
ev bark olmak bu şehirde
iş-meslek dersen var
boy-pos yerinde.
kıza ne demeli..?
gitar-keman dersleri
yüksek lisans-mastır krizi..!
ya küçük..! !
onun derdi
yurdum ormanları
tomruk-kütük
ağaç çeşitleri
ve de hız arabaları....

bizim çocuklar diyorum
kolay büyümediler
taşradan istanbul’a geldiler
genç yaşta gurbet kuşu
her biri savaştı
İstanbul onları,
onlar istanbul’u bırakmadılar..
üçü bir olup
bizi taşradan çağırdılar..
yaşadığımız metropol,
mavi suları olan bir rüya.
acı dolu günleri de
cennetten köşeleri de,
gösterip durdu.
hiç pişman olmadık
tanıştığımıza,
ömre bedel istanbul’la...

Mustafa kaya
23.12.2005 / fatih
www.mustafakaya.net