Su = Aşk Şiiri - Sûzi Kalp

İnsan suya bakmaz mı derin,
İçinde gizli nice sır, nice bilim.
İki cevher yanar ve yakar,
Ama birlikteyken vuslata akar.

Suya bakmaz mı insan hiç,
Sessizliğinde saklı nice geçiş.
Yanmakla yakmak bir araya gelmiş,
İki cevher aşkta devleşmiş.

Bir araz ki biri ateş, biri rüzgâr,
Ayrı iken doğar öfke, çıkar har.
Benlikten soyununca serinlik, merhamet;
Birlikte olunca olur su gibi rahmet.

İki cevher, iki araz bir olmuş,
Ayrı iken yangın, şimdi donmuş.
Aşkla silinmiş her eski benlik,
Serin bir hayat, duru bir birlik.

Terk edilmiş kibirden hırkalar,
Aşk için soyunmuş tüm arzular.
Yanmayı bırakıp sevmeye gelmiş,
Yakar iken söndürmeyi öğrenmiş.

Hırkalarını çıkarır her zerre,
Benlikten arınır, döner kendi özüne.
Yalanla, yakıcı bulur bir yoldaş,
Aşkın potasında erir, olur yolda arkadaş.

Ama dönerse biri benliğine geri,
Sarar hırkasını, unutur yerini.
O zaman coşar fırtına denizde,
Alevler yükselir suyun içinde.

Aşkın deryasına düşerler,
Olur bir ab-ı hayat, bir iç gölge.
Suskunlukla çağlar içten içe,
Sarılır kalplere sükûtla, sevgiyle.

Ne benlik kalır, ne de bir iz,
Su olur, hayat olur; aşka giz.
Bir gün o hırkalar giyilirse geri,
Kıyamet tutar yeri ve göğü, koparır zinciri.

İşte o zaman deniz bile taşar,
Sessiz çığlıklarla gökler parlar.
Arazlar birleşir bir öfke selinde,
Aşk terk edilirse yanar her hücre derinde.

Ne serinlikte gurur, ne közde kin,
Sönmüş her ne varsa, içten derin.
Aşkın sırrı budur belki de tam,
Yakan da susar, yananda susar.

O yüzden aşk, kimya değil sırdır,
Yakıcıyken söndüren, karanlıkta ışıktır.
Birlikte serin, ayrı ayrı kül olmaktır,
İki cevherin suya dönüşen adıdır.

Suya dönüşmek kolay mı sanırsın?
Aşk ateşinden soyunmadıkça yanarsın.
Birlikten doğan o serin selâmet,
Ancak terk ile bulur kıyamet.

Ey gönül, bak suya derin,
Onda gör aşkı, belki de kendini.
Yananı, yakılanı ve serinliği,
Bu iki cevherde saklı tüm kimliği.