Stresin Giyotini Şiiri - Hayrettin Taylan

Önyargılarım gittikçe artıyordu.Kazanacak mıyım? Ya kaybedersem ne olacak. Herşey, bu ikilemin tuzağında. Beynimde karışık sorular coşkulanıyor. İçim alev alev yanıyor. Kazanmak kaybetmek. Sorular kadar zor cevaplar kadar kolay değildim. Her soruda bir gelecek görüyordum. Stres beni istila etmişti.
-Ölüm gibi çok boyutlu, gökkuşağı renkli alkışsız kırkikindi yağmuruları gibi uğurlanır heyacanım.
Stresin dikenlerini donattığı açlışma atlasında geleceğin rengi gittikçe kavrengine bürünüyordu.
-Sözlerini düşüren anların tepesine çıktım.Nasıl bulunan ufkun bulutsu yoklamasında gönlümn sevda kapısı kapanmıyor.Bir damla gözyaşı ıslatıyor geleceği.

-Benim yüreğimde oluşan ansız meltemleri de anlatamadım bizim sınıftaki Meltem’e... Yalınayak aştım dağlar ve geceler adına.. Göğsümdeki aklanmış akların güzel düşünüşlerinde olurlar büyüttüm.
Kazanmaya ant içti kıyama duran başarının dil küresi.Yerküremiz, stresimizi küreğiyle içimizeden atamıyor. Hayatın kuralı buymuş.
-Her gün sırlarını döken insanlardan, geleceğinin tırnağı sökülmüş, bir amaç uğruna yeni kıbleler bulunmuş,gidiyoruz gitmelere benzemeyen here yöne.

-Her şeyden nem kapıyordum. Sınava hazırlandığımdan beri yaramaz,alıngan,çıtkırıldı birisi olmuştum.Nazlı,heyecanlı,stresli ve bir o kadar da titiz.Mutluluklar o kadar mutsuz,umutlar kadar ümit variydim.Stres beni içten içten bitiriyordu.Hep sorular, ön yargılar cevabı ya kazanırsam ya kaybedersem.
-Ailem, akrabalarım,çevrem,öğretmenlerimin yüzüne nasıl bakacam.
Ya…Ya…Ya… uzadıkça uzuyordu. Boyu aşan anların terazisindeydim.
-Kazanamazsam cidden ben aptal mıyım? Tembel miyim? Başarısız mıyım?
Yoksa eğitimcilerin dilinde zil olan” altyapım mı eksik bilmiyorum.

-Stres cidden bitiriyordu.Ailemin yaptığı masraflar,o emek boşa giderse ya.Dershaneye çok zor şartlarda ödediğim onca paranın karşılığında küçük dağlar yücelmeliydi başarı haritamda.
Hep “yavlar “hep ya’larla sınav zamanında yeni doğmuş çocuk gibiydim.Bir dokunsalar ahlar, vahlar yükselir.

-Susuyorum .Çarpıyorum ellerimi.
. Susun ve beni dinleyin ey geleceğimle gelincik tarlası oluşturan ehli zatiler. Sevgisizce hayata bakışınız yüzünüzü ağırtmaz bu başarı şiir asla sizi anlatmaz. Bir gencin ölümcül soluk rengi bu dizelerde kafiye olmuşken,her yılın sonunda şair redif yerine,serbest şiirler yazarsa,imge dolu dizelerde beni anlayamayacak, anlatamayacak hayat.
. Suya yazılır kaygılarım, yalnız dalgalar alkılar, suyun her damlası kadar içli içli büyür içimdeki pilav üstü cevapsız sorular.
Akar akar denizlere taşınmaz kaygılarım. Suyu kirletmez,yalnız ruhumun göletlerini kitletir, sazan olurum sazan balığı yerine beni yakalar hayat.
-Öfkeli damlalar girmişse içimin atlasına, bu bil ki, şiir de kurtarmaz.Soruların,hayatların, bizi anlamayan sistemin şairleri de anlamaz.

Dertlerden bile dertliydim. Çalışıyordum. Anlıyordum; ama stres beni bitiriyordu. Denemelerdeki yanlışlar,testteki yanlışlar bazı hep ya’ları hatırlatıyor.
Yanlışların ya’sı.Yanlışların kahyası…Her şey yanlışlar hattında buzul ve kaygan. Sınav kaygan zeminler,buzullar hatta aysbergler üzerine kurulu.
-Çıkmazların çıkışında bir çıkmazın son kurbanıyım.İçimde çıkmayan sorular kadar hayatım.Bu çıkışın yolu nereye…Stresin İsmail’i oldum,beni kurtarsın İbrahim’ler Nemrutsal çıkılmazlardan…
-Ayda bir hastalanırdım mutlaka…Haftada bir gün kırılır, herkesle kavga eder, küsmelerden de küser,çekilirim ay ile Ayşe’nin nazları arasında kalırım.Hangisi beni çeker bilmiyorum. Gündüz Ayşe’den ilgiye dair daireler cizdim. Telim açık, belki bir mesajı kurtarır günü.Zil sesine kendimi yükledim,hani belki gelir de gülücüğü,elimi tutuşu, gözlerimde kayboluşu kurtarır gündüzü.
- Sahi ben neden aramıyorum ki…Yok canım, bugün modamda değilim işte.

-Havadan hava almak,neme nem vermek,öylesine öyle olmak.Ya da gereksizlerde gerekli olmak.Ne gereği var ki? Aslında sistemli düzenli ve ciddi çalışma stresin ilacıydı.Gel de bana sor.Sorular kadar sorunlarım vardı.Bu sınavı kazanmak hayali kadar yeryüzünde başka hayal yoktur. Her akşam bir fakülte içimde filmini oynatır elimde ajandam, saçlar jöleli bekleyin beni kızlar…
-.Gidişatın yokuşunda çok yoruldum.Tükendim.Yanlışlarla,bilinmez duygularla işte engeller.Aslında sınavı ben kendi kendime kaybettiriyor gibiydim.Hep stres hem önyargı…Nedir bu? İşin içinden çıkmak.Başarının anahtarı benim.Çok iyi bir dershanedeydim,çok iyi öğretmenlerim vardı.Dergi, kitap,testler,etüdler,etüd salonu.başarı için her şey vardı.Üstelik ben de vardım. Biliyor,öğreniyor,çok soru çözüyor her şey tamam gibi.Eksik konularımı tamamlıyorum, sıkıntılarımın atlasında her şeyi çıkarıyorum. Ayşe’de başka dershanede,o benden daha fazla çalışıyor, bu da tetikliyor çok çalışmama. Her şeyi bıraktım, Ayşe kazanırsa, ben kazanamazsam işte kantarın topuzu o zaman kopar. Her şeyden ,binlerce nem yüceliyor çalışma göğüme.Arada birkaç damla olup akıyor testler üstüne,rahatlıyordum.
-Streslerim önyargılarım.işte başarısızlığımın fareleri içimi kemiriyor,bitiriyordu.şişman umutlarımı.
Yazıklar arasında bir yazı beklemek,bir yazgıda hayata yazılmak ne kadar zor
.-Beklemek ateşten daha yakıcı. hele sınavın sonuçlarını beklemek. İşte en büyük bekleyiş bu. On aylık çalışma su gibi biterde bir aylık beklemeyi hangi ömür özetler..Gidişatın zikzaklarında beynimde, sorular ön yargılar büyüyordu.
-Yüzümü yıkarım yaşanmışlığın yosunlun sunağında. Çalışma azmimde akan ırmaklara şiir olur kalırım umudun ovasında. Eker beni hayat.Gözyaşlarımı da su olarak akıtırım kazanmanın meyvesine. Yazın hasılat zamanı Rabbim her zaman zaman,emeklere ekmek kapısı açmıştır.
-Halimi dinleyen ruhun ağacı ufku gözler, başımı yasladığım başarılarla oyunlara dalarım. Bir aşk, bir gelecek, bir sınav sahilime liman açar.Beni benden çalar gidişlerin yelkenlisi. Berrak sularımdan ve kelepçelere vurulur
-Ve her adımım doğru,eksiğim kalmadı,güzel geçecek her şey diyerek, anahtarı bende olan kelepçemi açıyorum yeter,diyorum hayat.