Stres Çarkında Dans Şiiri - Oğuz Düzgün

Kızlarımızın tırnaklarından
Oğullarımızın saçlarına
Kim yalamış yüreklerimizi?

Sayıklamışız türküler
Modernizm yuva yapmış
Stres çarkına
Ne sen bunun farkındasın
Ne de polis farkında

Dans ediyoruz tepinip
Ellerimiz dönüyor başımızdan
Özeniyoruz
Mide bulantısı gibi bir boşlukta
Batıya dek
Yuvarlanıyoruz.

Ne de büyüdük şimdi
Ne de yer sofraları kadar
Doğulu gelenekler yedik
Dikenli sandalyelerde
Öylece moderniz
Masalara iğreti.

Ezanlarımızdan sonra
Tesbihimizde boncuk boncuk
Yıldızlar yanarken
Stres denilen kusuntuya
Ne kadar da ırakmışız.

Hayat bitimsiz bir muştu
Ölüm dirilgen bir ninni
Sonsuza uyurdu
Beyaz kefenlerinde dedeler
Tülbent ekili tabutların
Anne kokularına sarılıp
Ne rüyalar yağardık
Gözyaşlarımızdan.

Şehirlerin bağrında
Depresyon kanıyor şimdi
Kocaman duvarlar
Kaçıyoruz mezarlardan
O zaman gerçekten
Ölüyoruz.

Ben stresinizin çarkına
Şiirimi sokarım
Dönesiniz diye
Şarkınıza...