Stockholm Şiiri - Miray Seyyar

bu kaçıncı gece sensiz
bu kaçıncı şarkı fotoğrafına söylediğim
gözümde dimdik yaşlarla
ruhundaki yorgunluk konmuşsa gözlerinin altına
bilmem ben kaçıncı halka
morun hangi tonu olmak isterim
aldığım her nefeste seni içime çekerken
başkasının yanında
yanlış ellerle
yanlış kafalarla
geçiriyorum günleri
senin sesindeki kelimeleri başkası söylerken
o dili bildiğimi bile anlamıyorum

bu kaçıncı hafta güneşi görmeden
bu kaçıncı ben eskittiğim
benim bu kelimelerle alıp veremediğim
dediklerin zihnimin puslu duvarlarında yankılı
biri sussa aynının gölgesi susmuyor
senin gibisini ömrümde tanımadım
aşk hikayesi mi
vaka örneği mi demek gerekiyor

bu kaçıncı veda kendine inanmayan
bu kaçıncı kahır kendine
aynaya baktığında inanıyor musun gördüğüne
altın dediler
paslanmaz
donuklaşmaz
kararmaz
nasıl yaptın bunu öyleyse kendine
ben en başta yaranı sevdim
yaralısın diye neden beni yaraladın
oysa ben aykırı bir yolcuyken
damarlarının dışına çıkmak bile istememiştim

bu kaçıncı sayı üstünü karaladığım takvimde
bu kaçıncı bedenim acımasızca harcadığın
on dört eylülde
denedim ama seni onun yerine koyamadım dediğini unutmadım
benim sendeki varlığım bile başkasının artığının piç evladıyken
sıfır noktasındayken terk ettin beni
bana zamanında
herkes beni terk ediyor
babam bile beni terk etti
sen etmezsin değil mi
dediğimi söyledikten sonra

bu kaçıncı saniyesi ömrümün sana ölen
bu kaçıncı sabah ezanı uyumadan dinlediğim
her gece dua ettiğim sesin
o kadar gaddardın ki
kapattım telefonu suratına o gün
tek düşündüğümse seni duymamaktı
ki ben seni affetmek için
bunu parçalara bölmüşüm de
her an sanki kırıkları beynime batmamış gibi
özgürlüğümden vazgeçtim
sende tutsaklık bende esaret olamadı hiçbir zaman

ben gözyaşlarımı sildikçe ankara da bizi siler
benim zehirli sarmaşığım
parlayan zihninden çıkan o sözler
davranışlarındaki o merhametsizlik olacağına
keşke kafama bir kurşun sıksaydın o gece
seni var olan ve olmayan her şeyimle seviyorum
ne dünüm ne yarınım
sen hep benim bugünümsün