Starbucks Akıncıları ya da Onsuzluk İdmanı

Saat 15:22
Bardaktan boşanırcasına yağan kahır
Caddelerden tütüyordu
Ağır Onsuzluk idmanım yeni bitmişti ki
Kendimi sevimsiz bir kafede buldum
Hüzün takıntılı şairlerin masasına doğru ilerledim
Arkadaşım sıçtırmayın metaforunuza
Gayri-samimiyseniz mecbur değilsiniz şiir yazmaya
Hem komik hem kafiyeliydim
Ama yaprak gibi titrediler karşımda
Meğer az önce kefen giymiş Starbucks akıncıları
ellerinden alıp yere çalmış grande Amerikanoları
Onlardan sanıp beni
İyice helak oldular.
Mağrurdum
Cesaret zembereğinden boşanmış tutkudur dedim
Tutkusu olmayanın cesareti olmaz
Sabrım gücüme yetmiyordu

Sevda kolay demedi kimse
Tonlarca halsizliği omuzlayacaksın
Yavrulayıp ölür gibi
Kendine saklayacaksın gerçeği
Taze ölü yardım etmez taşınırken

Sonra avucumda beliren eldivenleri
Üzerinde baş harfleri adımın
suratına çarptım
gençlik iddasındaki hüzün şairinin
memelerini pektoral sanan
mahcup tişörtlü

Yüzümün her kıvrımından bırakılmışken,
boktan bir kafede adam tokatlıyordum.
En ufak ipucu yoktu gözlerimde.
Kendini Nietzche sanan bir deli diye titredi memeler.
Dingil dedim içimden.
Şair dediğin amma da çok şey bilmemeli.

Toprak yolda giden bisiklet lastikleri gibi fısıldaşırdık
Ağzından boynundan yayılan aşk
hasta değilken iyileştirirdi beni
Kestirme yol bulmuştuk uhreviye zühreviden.
Ara sıra soğuk bir dış ses
Bütün aşklar III. Reich gibi başlar, hem o boyundan yayılan şeye feromon diyoruz
İşitilmedi.
Çünkü münasebetsizdi hatta terbiyesiz

Boyumuzu aşan mutluluklar dile geldi
Si bemol major Serenat eşliğinde bir iç ses
Biz seninle
başkalarının mutluluğu için
kabuk bağlamış sevinç bekçileriyiz.
Nasıl oluyorsa
kendi eşsiz şenliğimize
davetli değiliz

Allak bullak yüzümden öte şiir mi var
Aşıklar bilir
O el ele iki sözcük
Söylendikçe gerilen yay
Kanatan ama kandırmayan

Nasipsizlerin klişe dediği
Bütün Türk filmleri gerçekmiş dedirten
Kavuşamayanlara
O iki sözcük
Yanak yanağa