Srebrenika Şiiri - İsa Yılmaz

Srebrenika, şimdi uyanma vaktidir
zebaniler çoktan gittiler
hadi kaldır başını
at üzerindeki ölü toprağını
bitti artık savaş, hadi uyan
bir gece yarısı ansızın gelmeyecekler
tir tir titremeyecek çocuklar
tecavüze uğramayacak kadınlar
ölüm otobüsüne binmeyecek adamlar

hadi uyan Srebrenika
güneş doğdu bak
insanlar gelmiş mezarının başına
dualar okuyorlar, acın dinsin diye
kocaman sevgiler var kucaklarında
ölümünü durduramadılar kan damlarken
ciğerin yanarken bir zamanlar
şimdi gelmişler pişmanlığın diyetini ödemeye

biliyorum kalkmayacaksın Srebrenika
gömdüler seni katliamlar şehrine
nereden gelmişler, ne zaman tuzaklar kurmuşlardı
hangi nefretle kendilerinden geçmişlerdi
nasıl da vahşileşmişlerdi
sanki onlar da insan değillerdi
gelmişlerdi bir yerlerden ansızın
ansızın kopmuştu kızılcakıyamet
nereye kaçsan bir ölüm dikilirdi karşına

Srebrenika nasıl kıydılar sana
beyaz gelinlikli bir gelin gibi
vakitsiz gömdüler toprağa
göz yumdu bir dünya acılarına
bir dünya seyretti öylesine zavallı
öylesine acınası şimdi vicdanlar

yapılır mıydı sana bu Srebrenika
yapılmazdı biliyorum
biliyorum çok pişman şimdi yüreğim
bir çocuktum ama gelmeliydim
kurtaramasam da seni yolunda ölmeliydim
şimdi bir zavallı gibi ardından ağıt yakmazdın

affet beni Srebrenika
gözlerimin önünde kıydılar sana
ölüm kokuyor hala dünya
Mostarın ötesinde kaldı rüya
bir çırpıda unutulacak aşk değildin sen
ama terk ettik işte hem de ölüme
affet bizi Srebrenika...