Srebnitsa! .. Şiiri - İsa Ecem Yılmaz

Srebnitsa, şimdi uyanma vaktidir
Zebaniler çoktan gittiler
Hadi kaldır başını
At üzerindeki ölü toprağını
Bitti artık savaş, hadi uyan
Bir gece yarısı ansızın gelmeyecekler
Tir tir titremeyecek çocuklar
Tecavüze uğramayacak kadınlar
Ölüm otobüsüne binmeyecek adamlar

Hadi uyan Srebnitsa
Güneş doğdu bak
İnsanlar gelmiş mezarının başına
Dualar okuyorlar, acın dinsin diye
Kocaman sevgiler kucaklarında
Ölümünü durduramadılar kan damlarken
Ciğerin yanarken bir zamanlar
Şimdi gelmişler pişmanlığın diyetini ödemeye

Biliyorum kalkmayacaksın Srebnitsa
Gömdüler seni katliamlar şehrine
Nereden gelmişler, ne zaman tuzaklar kurmuşlardı
Hangi nefretle kendilerinden geçmişlerdi
Nasıl da vahşileşmişlerdi
Sanki onlar da insan değillerdi
Gelmişlerdi bir yerlerden ansızın
Ansızın kopmuştu kızılcakıyamet
Nereye kaçsan bir ölüm dikilirdi karşına

Srebnitsa nasıl kıydılar sana
Beyaz gelinlikli bir gelin gibi
Vakitsiz gömdüler toprağa
Göz yumdu bir dünya acılarına
Bir dünya seyretti öylesine zavallı
Öylesine acınası şimdi vicdanlar

Yapılır mıydı sana bu Srebnitsa
Yapılmazdı biliyorum
Biliyorum çok pişman şimdi yüreğim
Bir çocuktum ama gelmeliydim
Kurtaramasam da seni yolunda ölmeliydim
Şimdi bir zavallı gibi ardından ağıt yakmazdın

Affet beni Srebnitsa
Gözlerimin önünde kıydılar sana
Ölüm kokuyor hala dünya
Mostarın ötesinde kaldı rüya
Bir çırpıda unutulacak aşk değildin sen
Ama terk ettik işte seni ölüme
Kanlı Sırbın ellerine
Affet bizi Srebnitsa! ...