Sphinx Şiiri - Yusuf Varol

Yıllanan rüzgara eğik beden söküntüsüyle kalakaldı baş.
Ve boş.
Suskun.
Ve yine soğuk, yani
Yine yeni bir mabede mahsur
Daha ben daha yitik ve boğuk kaldım.
Alıştım bu oyuna;
Gidip gelmelere, dönüp ölmelere, dirilip tükenmelere…

(- Sesime dönen her kelimede biten bir çağın kalıntıları saklıdır
Birleşen her harfin bedeli,yitirdiği kendi yarısıdır….)

Gölgesiz yazıların acısı,
bir sıçrayışlık kanı titreten uyanıştır inlemen
Tam’lanamayan bir oluş bu,
var değil.
Aşınan Ben dahi yarım
Ve ışığıma maruz kalmış gölgeyim sadece
Sesimi ağulasam,
tenimi ağulasam
Bir dil doğurabilirmiyim kendimden arta kalan etimle.