Sözyaşı... Şiiri - Serhat Can Demir

Hayata dair isyanlarımın
çocuksu izleridir
yüzüme çarpan...

Kekremsisin ey hayat...
Vücuda gelmemiş bir cenin gibi,
tarifime hacetin bile yok...
Neden yaşarsın?

Zamanım kara lekeli bir akrep gibi...
ve akrep yelkovanı sokar,
zaman durur...

Acılarımdan yemek tarifi çıkarıyorlar...
Az hüzün iki dilim hasret,
üzerine de biraz sözyaşı ekledin mi,
tadından yenmez benim yalnızlığım...

Sıvası dökülmemiş bir hayatın çocuğuyum ben,
dudaklarım M.Ö bilmem kaçıncı yüzyıldan beri kuru,
nasıl anlatılır bilmem...

Hani söylüyorsun ya ben gidiyorum diye,
hani bende gülüp geçiyorum ya seni,
hani bir varmış bir yokmuş ya...
nasıl anlatılır bilmem...

Acılarımı örtemez hiçbir yağmur,
kuruyan bir şafak vakti yüzüm traşsız,
kemik gibi bak hava,
kemik gibi susuzluk...

Sadede gelemem ben ey sevgili,
gidişini unuturum,
sözlerim mahzun kalsa da,
gururumu okşar sonbahar...

Baksana nasıl da perişan sözümün yaşı...
Hep böyle kırık dökük sigara küllerine müptela,
ve gün aydınlıktan hesap sorar,
kulaklarına tıkar ellerim gözlerini...

Hüzzam makamında mı ağlar bütün sevdalar?
Gözlerim yolunu hep böyle mi bekler?
Bir sabah namazı yolumu keser,
ezan sesine karışır nameler...

Bak işte geldim sonuna sonsuzluğun,
kan revan bir aşkın onulmazına sığınma sakın
seni de yakar yüzüm
benim aşkımı oyuncak sanma
seninle de oynarlar bir gün...

Gül ey terk ettiğinle kaldığın yar...
sen de gül...
gül sen de kalsın...
ben dikenlere vurgun...
güllere düşman...
nasıl anlatılır bilmem...

Hadi kapat gözlerini ayrılığın yüzüme değsin,
hadi unut satırlarımı,güz baharlarımı,sözlerimi,
unut ki yalnızlığım
beni kıskanmasın...