Sözünden Dönen Utansın Şiiri - Hanifi Okyay

Sen beni bırakıp giderken canım:
Ben seni gönülden söküp attım.
Bütün anıları gömdüm maziye;
Senli resimleri, yırtıp yaktım.
***Hayırdan öteye yolun olmasın.
***Sakın ha ben de, aklın kalmasın.
***Neden utanayım ki giden sensin;
***Verdiği sözden, dönen utansın.
Kendi ocağında, tütsün dumanın.
Bir başka kollarda, geçsin zamanın.
Ateş ile buz gibidir, aşk ile gurur;
Kıymet bilmedin, varken fırsatın.
***Maziden aldığın tat, sende kalsın.
***İstemem o duygular, bende yaşasın.
***Neden utanayım ki, giden sensin;
***Verdiği sözden, dönen utansın.
Ezelden ebede, sevmiştim seni.
Olmayan sensin, sözünün eri.
Sanma ki yeni bir sen bulunmaz;
Sen hatırla düşün sendeki beni.
***Kul Okyay, seni unuttu çoktan:
***Anladım ki hayır yok bu aşktan.
***Abu- hayat olsan, içmem suyundan;
***Giderken kadehi, kıran utansın.
Hanifi OKYAY 14.10.2021 / 11:15
(BESTELENİP OKUNDU)