Sözün Yükü Şiiri - Rüstem Badıllı 3

Söz dedin mi, ağırlık çöker gönüle,
Dil sustu mu, dert döner göğüs kafesine.
Bir bardak su, bir tutam hayal dediler,
Kendini bilenler hep suskun, hep esir.

Köşe başlarında ne dertler saklıdır,
Herkes kendi sükûnetine boyun eğmiştir.
Bir duman içinde kaybolur dünya,
Yalanı gerçeği, birbirine karışır rüya.

Ey dost, neyin sesiyle dindirir mi insan feryadını?
Fakat her soluğunda bir başka sır taşır acısını.
Dünya döner, gözler yorgun, yollar dardır,
Her gün bir lokma ekmek, bir yudum haktır.

Aşk derler, gönül yarası derindir, bilinmez,
Böyle bir âlemde huzuru bulan görünmez.
Söz dediğin hançer olur keser kalbi,
Ama en büyük yara, insanın sessiz sabrı.