Sözün Özü 210 Şiiri - Engin Çakar

Bir hücreden orduları, bir tohumdan ormanları Yaratan, yokluktan varlıklar türeten sonsuz kudret sahibi Allâh, sen öldükten sonra ayrılan kemiklerini mi birleştiremeyecek ey ateist?! Nasıl ki, yaşam varsa ölüm de var; nasıl ki, ölüm varsa ahiret de var; ve nasıl ki, ahiret varsa mahşer(tekrar diriliş/hesap günü)'de var...

Bilmez misin, ananın karnında bir cenin iken kordondan beslenirdin, bütün rızkın sen hareket etmeden, hiç zahmet çekmeden seni doyururdu...

Nefes alsan; veremezsen ölürsün. Yemek yesen; tuvalet ihtiyacını gideremezsen ölürsün. Ne kadarda âcizsin farkında değilsin. Ah biraz anlasan, tefekkür etsen!...

Aklın almıyor değil mi.. Bu kadar muazzam ve muntazam düzen içinde bir kâinat var ve âdeta kendi başına dans ediyor.. Aklın almaz tabi, çünkü anlamak sadece akılla olmaz, akıl her şeyi idrak edemez. Çünkü; akıl, kalp olmadan hissedemez. Aklı, kalp idâre eder. Kalbi körelenler, kalpsiz olduğundan aklın iradesini de kaybetmişlerdir. İşte bu yüzden ilâhi sanatları göremezler. Bakmak; uçan kuşu görmek değildir. Görmek: 'bu kuşu uçuran kimdir?' sorusunu sorabilmektir... Ey ateistler; sizin sorununuz bakmak değil, sizin gözleriniz çok iyi bakıyor. Fakat sizin sorununuz; görmemek. Artık şunun idrakine varın, bakmak ve görmek farklı şeylerdir. Görenler; tefekkürle bakanlardır, tefekkürle bakanlar ise fikirle kalpteki îmân kıvılcımını/nûrunu yakanlardır. Îmânı bulanlar ise; şükürle huzur denizine akanlardır...