Sözün Özü 204 Şiiri - Engin Çakar

Yaratılanı tefekkür eden onda Yaratan'ı görür. Tefekkür, sonsuza uzanan kurtuluş, ölü bedene can veren hayat; tefekkürsüzlük, aklın mezara gömülmesi, hayatın ölümden farksız olma durumu...

Bir anne kuşun, yuvayı muazzam matematiksel bir içgüdüyle inşâ etmesinden tutun, yumurtadan yeni çıkan yavrusuna olan anne şefkati, muntazam merhameti, yavru kuşun mîdesine uygun hafif yiyecek (kusmuk) ile yuvaya tutunmasını sağlaması, yavru kuş hayata gözlerini açarken onu desteklemesi gibi bir çok fiil ve unsur akıllara hayranlık uyandırıyor. Bunun gibi, yaratılan her canlı kendilerini tefekkür eden akıllara âdeta; 'Biz yüce sanatkârın eseriyiz' diye haykırıyor...

Yaratılan canlıyı düşünen cânı bulur, düşünmeyen ise bedenindeki can suyunu israf eder ve bir cansızlık içinde kıvranır durur...

İnsan sadece, aynaya bakarken dahi kendi yaratılışını tefekkür etse, gözlerin muazzam detaylarını inceleyip kendi kusursuzluğuna dikkat çekse, göz kapaklarını 3-5 saniyeliğine kapatıp açtığında bir karanlıktan aydınlığa çıktığını nasıl görüyorsa bu küçük tefekkürle kalbini ilâhi bir ışığın tesiriyle nurlandırıyor demektir. Yaratılan her uzvu düşünmek o uzvun ilâhi bir sanat olduğunu akıllara getirdiği gibi ilâhi sanattan ilâhi sanatkârı bulan kalbe inşirâhı tattırır...

Tefekkür; sonsuza atılan duru bir adım, kalbin yeşermesi; tefekkürsüzlük ise karanlığa atılan kuru bir adım, kalbin çölleşmesi...