Sözün Özü 155 Şiiri - Engin Çakar

Bulunmuş olduğumuz dünyâ, uzayda bir kum tanesi büyüklüğünde bile değil.. Mâdem bu kadar küçük bir dünyâda yaşıyoruz, mâdem bu kadar âciziz, o hâlde kendimizi büyütmenin mânâsı yok. Kibir, insanı helâk eder. Büyüklük vasfı ancak, kainâtın sahibine aittir. Biz neyin sahibiyiz, bir soralım kendimize, tabiki sadece; bizimle beraber çürüyecek olan iki metre kefene !...

Çünkü; hepimiz toplansak bir 'hiç' büyüklüğünde dahi değiliz. Bizi büyüten; Allâh korkumuz, bizi şahlandıran; Yaradan'a olan itaatimiz. Nitekim öyle demiyor mu âlemlere rahmet olarak gönderilen yüce Resûl: 'Üstünlük takvaadadır' diye...

Çünkü, insan en çok sevdiğinden korkar, çünkü insan, en çok sevdiğine değer verir, çünkü insan için en değerli ne ise, söz hakkı ona aittir: "Ona: ''Allah'tan kork'' denildiğinde, büyüklük gururu onu günaha sürükler, kuşatır. Böylesine, cehennem yeter; ne kötü bir yataktır o..." (Bakara 206)

Söyle ona, boşyere üstünlük taslamasın;
Amel yoksa, sırtını dikene yaslamasın !