Sözün Dirilişi Şiiri - Ahmet Nejat Alperen

Sözün Dirilişi
Bir harf düştü toprağa,
Sustular putlar,
Ve kelime doğdu
Bir öksüzün yüreğinde.

Oku! dedi ses.
Ama bu ses,
Ne bir hükümdarın emriydi,
Ne bir filozofun bilgeliği.

Bu,
Karanlığı yaran
İlk sözün
Işığa dönüşmesiydi.

Söz ki,
Ne sadece anlamdır
Ne de sadece sestir…
Söz;
Yaratan’ın kalbe dokunan
İradesidir.

İşte o sözle dirildi şehirler,
Bir çöl,
Bir kitaba döndü sayfa sayfa.
Bir yetim,
Bir ümmete dönüştü adım adım.

Ve biz…
Unuttuk sesin kimden geldiğini.
Kendimize ait sandık
Rabbani olanı.
Süsledik, böldük, eğip büktük…
Ama o söz
Yine de aslıyla çağırır:

“Ey insan!
Sana Rabbinden geleni unutma.
Çünkü unutan,
Kendi kalbini kaybeder önce.”

Sözle dirilir ruh.
Sözle arınır zaman.
Ve bir kelime
Bir kıtayı secdeye getirir
Eğer kalp,
Gerçek sahibine açıksa.

Ey suskun ümmet!
Sana düşen
Yeniden duymaktır o sesi.
Kur’an, rafta değil
Yaralı bir milletin kalbindedir.

Ve unutma:
Bir sözle başlar
Her diriliş.
Yeter ki,
İçindeki putlar
Sana itiraz etmesin…