Sözün Bittigi Yer (3) Şiiri - Ozcan Atac

Bu bir intihar değil
İntifada infilak
Ve çürüyen beyinlerinize düşen ışıktır
Gidenler gittikleriyle kaldılar
Ölenler öldükleriyle gülümseyen gözlerle öldüler
Upuzun bir yolculuk
Geri dönülmez gidişlere türkü oldu münzevi sevdaları
Kendi ölüsüne bile ağlayamayan yıkık kentler gibi
Yarasını saklıyor ayın kirli yüzüne bakarak
Bu bir yakarış değil
Sadece geceye çekiler bıçak gibi
Umarsız yüreklerinizi parçalayan öfkedir
Sancısı derin olur siyanür kokulu kederlerin
Siz bilmezsiniz bunu
Bilseniz de bilmezsiniz yine
Dalından koparılmış abel çiçeği
Çalınmış zaman
Arması boynunda düşen tarih
Bütün ölümlerde susturuyor sizi

Ey güneşe biad olan
Ey zamanı kalbinde ikiye ayıran
Bu çark bu devran sürer mi böyle
Söyle türkü gözlüm
Yılanlar öldüğünde neden akşam gömülür
Ağaçlar her gece kimlere mırıldanır
Uğuldayan kalbimiz miydi yoksa
Kalbimiz mi bizi aldatmıştı
Ateşi ve rüzgarı büyüten
İki aşk arası kırılan
Sözün bittiği yer neresi

Çünkü güneş akşamı bırakmadan
Karanlığın kucağına
Can bedenden çıkmazmış
Köz küle dönüşmeden
Rüzgar ölüsüne ağıt yakmazmış
Çünkü göğün çağırdığı bulutlar
Birbirine kavuşmadan
Söz dile gelmezmiş
Tut ki iki yaralı kuğu olmuşuz
Dağlarından Cudi’nin
Savruluyoruz dağlarına ülkelerin
Bir o yana
Bir bu yana
Tut ki mülteci sevgileri sığınıyoruz
Karda bile izi kalmayan
Yarım bırakılmış şiirlere kalıyoruz
Ömrümüz yaşadıklarımıza bedel sayılmış

Ömrümüz düşle gerçek arası üç günlük rüya