Nergiz Garibli - Sözün Bittiği An Şiiri ...

Ben bir umutla seni beklerken, sen başka yerde başka kollardaydın. Hiç yokken üzülür, durup dururken gülmeye başlardın. Yaptıkların anlamsız olsa da, benim için çok anlamlıydı. İncinmem için elinden ne gelirse yapardın… Ben bir şair edasıyla kalemimi kullanırken, sen dilini kullanmayı tercih ederdin. Dil gibi değil, bir hançer gibiydi o et parçası benim için. Sensiz olmak ölümlerden ölüm beğenmektiyse, seninleyken mezara giriyordum…
Bu acı bana fazlaydı. Yazmak için çok az, düşünmek için çok fazla. Biliyorum, sen bunları nasıl olsa kafana takmazdın. Sorun da burada zaten… Ben hem senin, hem de benim yerime takardım kafaya.
Bu acı ilk başlarda çok tatlı, çok zevk veriyordu. Zaman geçtikçe içimde bir ur gibi büyüyor, ameliyata alınmaktan korkan bir çocuk gibi ağlıyor ve ıstırap veriyordu…
Seninle ilgili çocuk masallarını rafa kaldırdım. Artık masal okumuyorum. Ya masal okuyacak yaşı geçtim ya da çok yaşlandırdı bu aşk beni. Artık ben masallar uyduruyorum insanlara… İnanmasalar da dinliyorlar… ne kadar acı değil mi? !
Hiç haykıramamanın zorluğunu yaşadın mı, yanında olup da uzaktan hissetmeği yaşadın mı? ! Sanmam… Eğer yaşasaydın böyle ısrarla çocuk kalmak istemezdin. Eğer anlasaydın, gözlerime böyle çocuksu bakışlarla bakmazdın… Eğer duysaydın böyle ısrarla bağırmam gerekmezdi…
Anlayamıyorum? ! Acaba yanlış bir hamle mi yaptım bu hayat oyununda? Bilmiyorum? ! Deliler gibi her sınavı tam puanla geçen ben, artık bu sorulara cevap uyduramıyorum bile… Hep sınavlardaydım… Hep ama hep… Hayır, işte olmadı! Bu kez bu sınavı kaybettim. Puanım çok az. Ben senin kalbinin kontenjanlarına az geldim. Yetersiz ve deneyimsizdim. Ya da ben diğer öğrenciler gibi kopya çekmek istemedim. Hayatımda ilk defa sana karşı dürüst davranmak istedim…
Yazımı bitiriyorum. Hayır, yanıldın kalem bitmedi… Hani bir laf vardır ya ‘’sözün bittiği yer’’ diye, işte o deyimin zamanı geldi. Yazılacak sözüm değil, sana söylenecek sözüm bitti. İşte… Ben seninleyken sözün bittiği yeri ve anı yaşadım…