Sözümü tutamadım Şiiri - Zafer Şahin

Gene zifiri karanlıklardayım
Yüreğimde acımasız bir gam
Kirpiklerimde asi yaşlar
Ve aklımda sen eskisi kadar sevecen
Bir bilsen şu koca karanlıkları
Şu kalbimin uçsuz ızdırabını
Nerde nerde yanlış yaptık
Hangi yetimin kalbini kırdık
Hangi gülün boynunu büktük
Hangi yolcuya yol vermedik
Ve biz neden böyle ayrı düştük
Gene ağlıyorum biliyormusun
Başımı avuçlarımın arasına alıp
Çocoklar gibi hüngür hüngür
Ama saçlarımı kollayan yok
Bir zifiri karanlık bir ben varım
Geceler bazen arkadaş bazen çok acımasız
Sesini işitir gibi olurum hafiften titrerim
Ağlama ağlama ne olur diyorsun
Ellerini tutmak istiyorum karanlıklarla kucaklaşıyorum
Bu yanlızlık bu karanlık olmuyor olmuyor gülün
Artık dönmüyor dilim kalmadı mecalim
Sensiz bu kaçıncı karanlık
Kaç saattir ben böyle uyanık
Neden sökmüyor artık şafaklar
Neden kimse yok benim gibi uyanık
Bir benmiydim sevipde kavuşmayan
Bir senmiydin bir benim olmayan
Neden neden hayat bu kadar karanlık
Sen gittikten sonra gezmedim bir daha
Ne sultan ahmedi ne istiklal caddesini
Ne emin önünü nede kara gümrüğü
Ama söz yarın orta köye gideceğim
Hayalinle orta köyden beşiktaşa yürüyeceğim
Belki yürüdüğümüz yollardan geçerken ağlarım
Ağlarken maziye dalarım
Birlikte söylediğimiz şarkımızı mırıldarım
Hani her buluşmamızda derdinya
Ecelim gelirse yanında olsun ayrılık varsa mahşerde olsun
Bak gülüm mahşeri kalabalık bu olsa gerek
Bütün sevgililer eleleyken benim avuçlarımda ayrılık
Ve işte gene karanlık
Ben alıştım artık
Çünkü benim hayatım karanlık
Of gülüm of sen gittikten sonra
Birdaha sevmeyeceğime yemin ettim
Ama bakki ben yeminimi hiç tutamamışım
Şunu itiraf edeyim ki ben seni hala seviyorum
Hemde eskisinden birdaha fazla