Sözlerin (mektup) Şiiri - Tuğba Bowie

Kendimi bir robot gibi hissediyorum,
Ne hissedeceğini bilmeyen.
Artık hiçbir şey yazmak istemiyorum.
Yazdığım için nefret etmedin mi?
Neden mi sustum,neden mi çok yazmadım?
Her seferinde kafamı toparlamaya çalıştım.
Anlık duygularımla karar verip kırıp dökmek istemedim kelimeleri,
Uzak olmamı dilememiş miydin?
Şimdi bu veda seslenişleride ne?
Gelmediysem kaçmaman içindi.
Herşeyi senin için yaptım,
Sana sözcüklerimi seçerken ne kadar özenli davrandığımı, kırıcı olmayan sözcükler serpiştirmek için nasıl savaş verdiğimi bilmedin.
Adımı artık bencil yaptın, herşeyi senin için yaptığımı bilmeden öylece susmayı bile.
Sözlerinin beni kaybetmekten korkmayıp kelimeleri kalbime sapladığında anladım;
Artık vazgeçilmez olmadığımı,eskisi gibi sevilmediğimi.
Bir sözünle umutlanmışken hemen ardından diğer sözünle umudumun dibe boylaması,
Bana aylardır yaşattığın döngü.
Artık ne hissedeceğimi bile bilmiyorum.
Razıyım sürekli kötü yazmana en azından umudumun anlık dibe boylayışı kadar acıtmaz.
Ben ne yaşadığımı biliyorum, aylardır içimde ne kırgınlıklar sakladığımı da.
Halini hatrını mı sormadım?
Sözlerine cevap vermekten ıskaladım mı?
Ve ya sözlerinin nefreti çağrıştırmasından halini anladım mı?
Şuan tek bildiğim son sözlerin,
Bıçakla kazındı kalbime,acıtıyor.
Tıpkı birikmiş tüm sözlerin gibi.