Sözlerin Kifayetsizliği Şiiri - Nur Ulusoy

SÖZLERİN KİFAYETSİZLİĞİ

Deniz üzerinde yorgan gibi kavuruyordu serinliğinde…
Hırçın bir dalga tenine değdiğinde sızıntılarını alıyordu
Elindeki yaşam kırıntıları, hüzünlerini bir çırpıda almıştı.
Boyutsuz bir sevgi çemberi dalga geçiyordu sevincin teğetinde
Ananın sesi kulaklarında, masumiyetini bağışlıyordu.

İvedi tekrarlar yaşayan gönüller bu noktadan elemli.
Tatlı bir dokunuşla kalbinin üzerinde ki elin,
Çılgınca atan yüreğin sesi karışırken dalga seslerine,
Suskun dilinin ucundakileri gözlerine yüklemişti.

Bulutsuzdu, hilâl şeklini almış ay
Bir yıldızda misafir oldular
Suskunluğun anlattıklarını dinlemeye karar verdiler.
Sözlerin kifayetsizliğini anlayan noktada idiler.
Masumiyetin kollarında raks ediyorlardı
Gece bitmemeliydi… Bitenler gibi!

Bir kuş süzülüyordu,
Geceye inat yalnızlığından dem vuruyordu
O gün öğrenmişti, sanatçılar yalnız olmalıydı,
Gönülde olanlar yalnızlıklarda çözülür,
Kalabalıklarda büyürdü.

Susun artık, sessizlikteki sesleri dinleyin.
Kendi gerçeklerinizi okyanusa atın.
Duymasın anlamayanlar.
Parçalanmış kalbinizin kırıkları sizi acıtırken,
Onunla çaresizleri ziyan etmeyin.