Sözlerin Dermanı Kalmadı

Simsiyah, arkamda dönen dolaplar,
Gece yatar gönülde, ıstıraplar,
Felek çattıysa, hoş gelmez mehtaplar,
Artık sözlerin dermanı kalmadı.

İçimi daraltır, dilimin lali,
Konuşmasam da düşlerim hilali,
Bu zihnimin, gönlüme ihtilali,
Artık sözlerin dermanı kalmadı.

Mecbur, alışmak insanların derdi,
Çaresizlik, öfke yayını gerdi,
Çare ok idi, suskunluğu deldi,
Artık sözlerin dermanı kalmadı.

Aklım, sıcak çöllerin bir buharı,
Kalbim, yanan ateşin, közü, harı,
Ben şimdi bekliyorum da baharı,
Artık sözlerin dermanı kalmadı.

Yenilgi; kin, öfke beslemek değil,
Kaybettiysen, nefsin önünde eğil,
Kibirsizsen, nedir bu kibre meyil?
Artık sözlerin dermanı kalmadı.

Öfke karışmış toz, toprak, havaya,
Tırmanmak isterken, yalçın kayaya,
Dikkat etmezsen, edebe, hayaya,
Artık sözlerin dermanı kalmadı.

Gök yüzünden bir sıkıntı damladı,
Okyanuslar, sıkıntıyı anladı,
Bir çöl, ne olduğunu anlamadı,
Artık sözlerin dermanı kalmadı...

Davut Yılmaz ( Affan)