Sözlerin Bittiği Yer Şiiri - İsmail Kuzu

Dün gece İstanbulla İstanbul'da buluştum.
Topkapı,Galatayla,hisarlarla konuştum.
Şu mehtap ile ay İstanbul'da evlenmişler,
Tan zamanı güneşe, gel şahit ol demişler.
Her lahza gözlerinde okunur bin bir cefa,
Arama başka yerde,ahd burda,burda vefa.
Yedi kat gökte ahenk bir tek İstanbul'da var.
Yedi renk gök de bir tek,bir tek İstanbul'da yar.

Bir vakit gündüz uyumakta,gece uyanık.
Boğazın rüzgarının bile bağırı yanık.
Ufka çarpan tekbirler dönüyor gecelerden.
Levent olmuş gemiler yürüyor tepelerden.
Fethi müjdeler gibi duruyor beyaz atlı.
Hala bayrak sallıyor surlarda Ulubatlı.
İstanbul sıcak kucak,İstanbul hoş niyettir.
Medeniyeti alıp saran medeniyettir.

Bazı keskin yüzlerde bir Galata edası...
Ağlatır o vapurun adalara vedası.
Havası sendeletir,Kumkapı mayhoştur.
Kendini seyre dalan Beyoğlu bir hoştur.
Uykusuz Eminönü gözleriyle esniyor.
Yedi on beş vapuru martıları besliyor.
Aç garip oturup tok kalkarken o sofradan,
Yitik bir ezan kaldı geri Ayasofya'dan.

Çamlıcadan bakınca sanki kalbim sökülür,
Nemlenen gözlerimden Marmara'ya dökülür.
Ben gömseler toprağa pare pare yaparak,
Çiçek olur bedenim İstanbul'da açarak.
Doyasıya yaşarken bile ona susarım.
Tarih dile gelmişken konuşamam susarım.
Fazla söze ne hacet! Aksın gönülden yaşlar,
İstanbul ki,sözlerin bittiği yerde başlar.