Bulutları izlemediği zamanlar yalnız,
Güneşi selamlamadığı, ay ışığına değmediği zaman bir o kadar kalabalık.
Dalları kırılmış, rengi sarıya çalmış,
Buna rağmen toprağa sarılmış.
Ne bir damla su, ne de dalına konan bir serçe,
Sanki herkesten uzak, tek başına sırtlıyor yalnızlığını.
Beni kör kuyularda merdivensiz bıraktın,
Denizler ortasında bak yelkensiz bıraktın,
Öylesine yıktın ki bütün inançlarımı;
Beni bensiz bıraktın; beni sensiz bıraktın.
Devamını Oku
Denizler ortasında bak yelkensiz bıraktın,
Öylesine yıktın ki bütün inançlarımı;
Beni bensiz bıraktın; beni sensiz bıraktın.
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta