Sözle Anlatamadım Ey Şehr-i Yarim

Hep sana seslendi “Ey aziz İstanbul” diye şairler
Ve hep seni dinlediler gözleri kapalı
Sende benzedi, tunca mermer.
Ve senin sularında yıkandı Makber.
Yedi Tepeli Şehir’e çıkmış ismin
Oysa bilemediler ki.
Yedi Kocalı Hürmüz’dün aslında sen.
Gelmeden, dokunmadan şimdi sendeyim.
Devşirilmiş kaçıncı yavuklun,
Kaçıncı sevdan ben olacağım ”Ey Aziz İstanbul”
Yağma yok,
Ne ganimetidir Mohaç Savaşı’nın
Ne de cülus sadakasıdır hünkârının bu yürek.
Sahibesi “Bir Kadın” dır bu talan ömrün.
Bir defa bakabilsen gözlerimi diktiğim ufka
Yettiğini göreceksin bakışlarımın aşka.
Harflerin yan yana gelemeyişinin ezikliğini göreceksin.
Bölsen, bin parçaya bölünecek olan mısralarımda..
Sözle anlatılmaz bazı şeyler.
Yaşanır.
İçinde olduğun kadar yaşanır.
Ey Şehr-i Kebir'im.
Hep sende mi çıkar mürekkep tükürüklüler.
Divit, hokka yokti belki zamanımızda.
Ama
Sıksan ciğerimizi mürekkep bulaşır ellerine.
Ey Şehr-i Kebirim.
Anlatılmaz, yaşanır bazı şeyler.
Bunca kasideyi,
Bunca mısrayı yazdıracak kudreti
Sanma ki Aşiyan Sırtları’nda bulabilirsin sadece.
İzmir’im,
Güzeller güzeli İzmir’imin de
Her ne kadar Aşiyan olmasa da isimleri,
Vardır elbet yolları, tepeleri.
Anlatılmaz, yaşanır bazı şeyler.
Ey şehr-i yarim, kaderim.
Sende, sana vurgunum,
Ne resmini çizebilirim, sana vurulmuşluğumun.
Ne de şiirini yazabilirim.
Bendeki sana esaretimin.
Anlatılmaz, yaşanır bazı şeyler.
Yaşanmazsa da ölünür.
Hiç doğmamışçasına ölünür.
Dirilmekse bir Anka gibi
Senin bir tebessümünde gizlidir.
Ey şehr-i yârim, umudumun yastığısın.
Her gece koyarken başımı omzuna Varyant’ın
Örter mi, benim gibi seni de buğulu saçları yarin
Ey şehr-i yârim, azizim.
Güzeller güzeli İzmir’im
Anlatamadım sende yaşadıklarımı
Yaşayamadım senden umduklarımı.

Ekim / 2007- Şehr-i Yarim