Sözde hayat Şiiri - Serhat Fidan

Gökyüzü çatırdıyor
Yıldızlar Bir bir yere düşüyor
Hayatlar sönüyor
Hayat dönüyor...

Kimsesizliğimi hangi çığlık anlatacak
Hangi yetimin ellini tutmak gerek

Dille söylenemeyen
Hangi bahtsız kelimeli anlatacaz
Biz kimiz,
Kimdik...

Ellerim yokluk içinde
Ayaklarım yalın
Sokaklarda deliler gibi koşarken
Ayağıma batanlara aldırmıyorum
Çünkü mutluyum
Çünkü daha çocuğum
Uzun bir zaman dan sonra
Fark ediyorum
Acının donduğu vakitlerde
Her gülüşün bir bedeli olduğunu

Gözlerimden düşen
Göklerdeki yağmurlar mı ?
Acılarım cehennemden mi geliyor !
Biz hangi cennetin yokluğunu yaşıyoruz
İki dudak arasına esir edilen çocukluktan
Esir edilmiş hayatlar yaşarken
Özgürlüğüme kelepçe vuruluyor
Göklerden gelecek olanlardan
Umut kesmiyoruz kesemiyoruz
Çünkü tek dalımız bu...
Kimimiz kimsemiz yok
çünkü ondan başka gören de yok

Yaşatan yaşamadıkça ölmezmiş
Yüce kitapta böyle anlatılır
Biz de duyduk itaattik deriz
Yeryüzü sofları bir bir yıkılıyor
Ölümün soğuk nefesi
Bizi toprağa davet ederken
Dünya denen cehennem yuvasında
Yani Yokluk yurdunda
Acı ve şiddet diyarından
Rahmete koşmak için
Ellerimiz havada
Dudaklarımızda onun sözleri
yalan ayak koşuyoruz

Hiç bir şeyin yetişmediği
Kaosun doğduğu şehirlerde
kendimi buldum
Ölüm meleğinin tebessümü
Gözlerimde ışıldarken
Kerbelanın cehennemi
Bugün bile damarlarımda hissediyorum
Gözlerden düşmeyen bir damla yaşa
İki dünyada da
kurtuluş nasip olur mu bilemiyorum

Zalimlerin yurdunda yaşarken
Çatırdayan insanlığımızı
Yok pahasına satıyoruz
Dilimde bir ağıt
Yüreğimde bir acı
Sanıyorlar ki yaşıyorum
Bu sonsuz kervanında
Oysaki
Haramiler talan etmiş her yeri
Toprak Ölüm kokuyor
Yokluk çekiyor yurdum
Hani her kara gecenin
bir sabahı olacaktı ya
Gözlerini kaybedene
ışığı nasıl anlatabilirsin ki

Boynumda urgan İle yaşarken
Yaşama sevinçlerine hayret ile bakardım