Sözde Doğa Hayranı Şiiri - Osman Şenol

Sözde Doğa Hayranı
Doğa deriz,sözde hayranız ona,
O besliyor her şeyiyle insanı,
Ama nerdeee,yakıp yıkıp gideriz,
Doğa şimdi uygarlığın kurbanı.

Denizimiz,pisliklerden geçilmez,
Sularımız mikropludur,içilmez,
Kuş olupta Asumanda uçulmaz,
Arşa değin saldık o pis havayı.

Ormanları yakar,arsa yaparız,
Lağımları,denizlere dökeriz,
Caddeleri,tükürükle yıkarız,
Hep el ele kirletiriz doğayı.

Çöplerimiz,kaldırıma toplanır,
Haftada bir,on günde bir yoklanır,
Duyulmadık küfürlerle paklanır,
Sivrisinek,böcek sarar her yanı.

Bir sokakta,ayakkabı eskisi,
Diğerinde,ölmüş kedi derisi,
Az ötede,eski çocuk giysisi,
Biri atmış böğrü delik sobayı.

Yıkı bir ev,bir çocuğun kakası,
Bir kaç tavuk,batar,çıkar gagsı,
Bir bebeği işetirken anası,
Seyrederken görebilin babayı.

Geçiyorken bir sokağın dibinden,
Sokağa su akar,evin birinden,
Pis bir koku gelir,hayli derinden,
Pencereye uzatmışlar bacayı...