Sözde Ben Bu Şehri Seviyorum

Caddelerinde ite kaka,oraya buraya koşuşan insanlar,
Bir insan selinde gidiyorum,sarhoş gibiyim,ellerim ceplerimde...
Duygularım paramparça,umutlarım da,
Ben bu şehri seviyorum sözde,
Kalabalıklarla artan yalnızlığımı da...

Oturup bir parka yorgun argın,
Döne döne düşen yaprakları seyrediyorum.
İçimde karmakarışık bir hüzün,caddelerinde insanlar düşe kalka,
Hayata tutunmaya çalışıyorlar,
Ve ben sözde bu şehri seviyorum,hiç konuşmadan oturduğum parkları da,
Biliyorum her gün yeni bir yalnızlığa sürükleniyorum...

Mevsimlerden bitmek üzere olan bir bahardı,akşamdı,
Kulakları sağır eden bir uğultu,vapur sesleri,
Çığlık çığlık martılar,sessizce dinlenmeye çekilen ağaçlar vardı.
Siyahın suskunluğu çökerken şehrin üstüne,
Sadece sen varsın diye,sözde ben bu şehri seviyorum.
Yüreğimde gittikçe eksilen bir duygu,
Artık katlanamayacağım yalnızlığımı biraz daha çok hissediyorum,
Sözde ben bu şehri sen varsın diye seviyorum.

Mevsim hiç değişmeden,çekiliverdi insanlar ortalıktan,
Kalabalıklarda seni aradı gözlerim.
Çekilen insanların arasında göremedim seni,yoktun.
Sen varsın diye seviyordum bu şehri,
Başı önünde dertli insanlarını,sonra sensizlikte artan bu yalnızlığı,
Sen varsın diye seviyordum,oysa sen yoktun...