Sözcüksüzler Şiiri - Osman Batur Yiğit

Yazabilenler azad olur kederinin zehrinden .
Kalem bir neşter gibi keser gamdan kangreni
Uzaktan sessizce yaklaşır kaybedenler
Sonra sözcüksüzler gelir hüzünlerin masasına Sabahlarca buluşurlar gayretsiz bakışlarda Gözlerinde artık göremediğin ışıktan anlarsın
Büyük kaybetmiş aşk müptezelleri belli.

Ne sözleri kalmış hayata kızıp sövecekleri ,
Ne de kuytusunda sarhoş olunacak geceleri
Yarısı başlarının üstünde kutsi bir gri bulut
Yarısı da söz verilmiş zamanlardan kalan
Küllerini savurtan,ucu yanmış kör bir umut.