"Söz yaşım dökülür satırlara.
Ne bakılası bir yüz, ne tutulası bir el var artık.
Her buğulu sonda,
Azar azar azalarak, hep yalnızlığa arttık."
……..
Ah zaman!
Ölürcesine sever de,
Kalbim yaptığından utanır
Ve beni vedalar tanır.
Tut ellerimden,
Yüreğim buna nasıl dayanır?
Yorgunum!
Ne yağmur isterim artık, ne bulut.
Uyandır uykularından uykusuzluğu
Beni göğsünde uyut.
Bilmezdim,
Eylül yapraklarının içimde solacağını
Ve tarifi imkânsız sancılar doğuracağını.
O son gece, körfeze dönüktü yüzüm.
Ellerimdeydi iki gözüm…
Tek damla kalmayıncaya,
Ağlamaktaydı içimde hüzün.
Rüya sanmıştım onu.
Nereden bilebilirdim,
Kalbimin merkezine çakılıp kalacağını
Ve aklımın nakliyesi bir his olacağını.
Zaman!
Ne rüya isterim artık, ne rüyalarda mutluluk.
Nereye baksam, neye tutunsam
Elim yüzüm aşka bulanır
Ve her buğulu histe, bana vedalar kalır.
Yorgunum,
Yüreğim buna nasıl dayanır?
Eylül 2015 Antalya
Kayıt Tarihi : 14.10.2015 11:27:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
