Söz Yanar Şiiri - Kemal Doğanay

Bülbülün yuvası dağın başıymış
Hastanın yediği zehir aşıymış
Aşıkın gördüğü yarin kaşıymış,
Ben yanarım,insan yanar,yüz yanar!

Dam başına çıkmış,yıldız sayıyor
Gözleri durmadan sola kayıyor
Parfümünden güzel koku yayıyor,
Ben yanarım,bahar yanar,güz yanar!

Ben bu acıları çekemiyorum
Sevgi tohumunu ekemiyorum
Sakat kaldım yolda sekemiyorum,
Ben yanarım,ateş yanar,köz yanar!

Aşkın kitabını “Oku! ” dediler
Çile tezgahında “Doku! ” dediler
Sırtına vurduğun “Yakı! ” dediler,
Ben yanarım,kitap yanar,cüz yanar!

Güzel saraylar da oturamadım
Altın sırmaları getiremedim
Derdini kökünden bitiremedim,
Ben yanarım,güzel yanar,göz yanar!

DOĞANAY’ım burda kalayım,dedim
Yasak meyveleri seninle yedim
Cennetten kovsalar yine de sevdim,
Ben yanarım,kelam yanar,söz yanar!