Söz verdim kendime Şiiri - Timucin Özener

Bir söz verdim kendime
Ve bende kalan emanetine

Seni artik tanrima emanet ettim ben
Söylemek istedigim son sözüm artik sana
Tam gögsüyün ortasindan sizim
Aklindan adim hic cikmasin
Nereye baksan beni gör
Kulaginda cinlasin gece gündüz sesim
Her nefes aldiginya
Yeniden icine cek beni

Nereye nasil gidersem gideyim
Hep seni yürüdüm ben
Gökkusagi altindan gecmeyi hayal eden
Bir cocuk sevinci
Ve bir seker bayrami sabahi tadinda
Sevdim seni ben

Yüregimdeki hapisin penceresi yaptim gönlüme seni ben
Gözlerindeki gülüsün Zindanindayim zaten
Gün isigina hasret yüregim
Kor olmus kivilcimlar
Darma daginik yalnizligimda
her yanim agir yanik sizilari

Nisan yagmurlari gibiyim
Yüregim bir tek sana saganak halinde
Ve herdefasinda
Bilmedigim herhangi bir yere
Yilkdirim gibi düsüyorum

Ve yine söylüyorum herzamanki gibi
Senin isminde yesil olan
Yüzünde beyazlasir
Tipki cocuklugumdan tertemiz Asklar gibi

Aslinda
Icimdeki seni inkar etmeye
Hic müsait degilim
Tek bir dilegim
Son bir istegim var senden
Kovalarmisin lütfen beni kendinden
Geriye alirmisin kendini benden
Benim artik hic gücüm yok
Silkineyim senden.

13.05.2022