Söz Verdik Papaza Şiiri - Necdet Cemal Ocak

Baştan beri böyle miydik yol neydi bilmiyorum.
Kürsüde elimde Kuran’ı sallarken ağlıyordum
Demedi kimse gerçek vaiz açar da Kuran okunur.
Ağlayarak elde sallamak gayretullaha dokunur.

Uzun ince bir yol gittik kürsülerde ağlayarak.
Sömürdük insanların imanını sayh’a ile ağlatarak.
Kalbi isyan var gibi fena bir hal ile arşı indirdik.
Arşa çıktık sandı insanlar gazete ile yellendik.

Ağaca bile çaput bağlayanların ihtiyacı varmış
Mehdi oturmuş kürsüde kimse şaşırmamış.
“Bırakma bizi hocam” diye vaveyla kopunca halkta.
Ortam uygun dedik bıraktık freni, bastık gaza.

Okullar açtık büyük patronun sömüreceği ülkelerde.
Şarkılı, danslı İslamı anlattık her renkten gence.
"Türk bayrağını dalgalandırdık" yalanını uydurduk.
Kendimiz gidip Amerika’nın kucağına oturduk.

Siyaset yaptık kimse ayılmasın diye din kisvesi altında.
Birkaç motif kattık renk için hadis, tefsir curcuna.
Kocasız doğuran Meryem’e koca bulup nikâhladık.
Siz ağlaşırken, Peygamberi İsa’ya baba yaptık.

Hıristiyan’ı Müslüman yapacağız diye kilisede toplandık.
Ezan okuyup, alınmasınlar diye Muhammed’i sakladık.
Budist, Brahman, Ateist her inançtan olanı müjde ile
Müslümanları tepeleyip, oturttuk hepsini Cennet’te.

Gözlerden saklayıp münafıklığı, sırtımıza aldık gâvuru.
Üstün gördük beş vakit namaz kılandan bile Firavun'u.
Hak yolda görünüp, otağımızı kurduk Siyon dağında.
Dönüş yok artık bize, söz verdik Vatikan'da papaza.

11.2.2014/İstanbul