Söz Ver Şiiri - Mahmut Aslan 2

Renkerin atıklarını topladım ve kağıt boyu yürümeye başladım.
Füzenlerden yapılma çitlerden atlayıp, hamur yapbozlara ulaştım.
Tırnaklarımın arasında maviye çalan renkler vardı.
Halbuki normalde siyahımsı tonda kirden başka birşey olmazdı.
Elimi kafama götürüp tırnaklarımla saç diplerimi ovalamaya başladım.
Arada elime yapışan bir tel turuncu...

Ne turuncu mu?
Çekmek istedim ama adeta benden bir parçaymış gibi.
Aldırmayarak yola devam ettim.
İki adım ötede duran bir dere! İçi kirli yosunlarla kaplı, kirli ve zehirli sular akıtmaktan vazgeçmemiş
bir dere
Hafif eğildim bir avuç alarak tadına baktım.

İnanılmaz gibi; tadı çok güzel.
Bir Kolonya kadar keskin kokusu tütünden uzak.
Ağız sulandıracak kadar keskin saf üzüm rakısı kokuyor.
Birkaç yudum aldıktan sonra, az daha ilerde duran ağaçlıklara daldım.
Bir dalda dans eden yapraklar, bir ağaçta sofra kurmuş elma kurtları meyhoş,diğer tarafta savaş içinde birbirlerini ezmek için elinden gelen herşeyiyapmak üzre olan çiçekler.
Hangisi daha güzel kokar, bülbül hangisinle ötüşür. Diye!

Sonra kafamı gök yüzüne kaldırdım.Birden herşey yok oldu gözümün önünden.
Gariltim sıkıştı, arkama bile bakamadım.
Kulağımda ince zararsız sesler aldırış etmiyorum.
Kolumda bir ahşap bileklik tekini kaybetmiş gibi.
Sonra aklıma turuncu tel geldi ve elimi saçlarımın arasına koydm.

Gök yüzünün maviliği ile birleşip muzip bir güzellik ortaya çıkmıştı.
Hiç yabancı değil daha önce hatırlıyor gibiyim.
Elimi tuttu ve şöyle seslendi.

'' Söz ver ''

Kaderinin nasıl, nerde, ne zaman karşına çıkacağını bilemezsin...