Söz ve Sükût Şiiri - Osman Deniz

Emzirdi bir peri, bir zaman yüreğinden
Zamanın dışına sarktı nefesim

Alınyazım berrak bir suya kazındı
Asıldı boynuma üvey anahtarı, hayatın
Şahdamarımda renkli çiçekler açtı
Kelebekler uçuşurken mırıltılarımdan

Her hayat bir ağaç, henüz tahta olmamış
Her kundak bir tabut, çivisi çakılmamış

Aynalardan geçtim sırrına değdim
Nereye baksam ancak, cismim ilişti
Takıldı tenim, sızladı aklım
Tersine su çekti hep, hayal dolabım

Denizler biriktirdim kandilime, geceler için
Bir gece bulamadım rüyalar için

Durgun rüzgârlar hasat ettim her sonbahar
Bulutlar soludu gözlerim, kurudukça yüreğim
Boşluğa tutundu nefesim, ölüm almadan önce
Ecel yığıldı, ömrün zirvelerine düştü gölgeler…

“Söz”de mânâ, mânâ da söz arayıp durdum
Sükûttan başka mânâ yokmuş “söz”de, anladım…