Söz Uçar,yazı Kalır Mı? Şiiri - Yorumlar

" Söz uçar yazı kalır..." Kalır mı gerçekten hafızalarda...En çok bunu merak eder dururum kendi kendime...Bazen hayıflanırım hatta...Durmaksızın yazıyorum...İçimden geldiÄŸince,kalemim döndüÄŸünce duygularımı ki hepimizin ortak duyguları olur çıkar bazen yazdıklarım...Paylaşmaktır yalnız amacım...Hissettiklerimi herkes hissetsin isterim...Yaşadıklarımı herkes anlasın...Aşk insanların en deÄŸerli duygusu olsun isterim en çok da...En deÄŸerlisi,olmalı Aşk ve Aşkı hak eden sevgili insan hayatında...Kaybetmeden güzellikleri yaşamayı öğrensinler isterim sevdiklerim...Kaybetmeden kıymet bilmeyi öğrensinler isterim...Elindekinin aslında ne denli önemli olduÄŸunu...VarlıÄŸının onun için ne ifade ettiÄŸini...Onsuz olduÄŸunda onu neleri beklediÄŸini görsün ve anlasınlar isterim yazdıklarımdan...Yazdıklarım deyip geçilemeyecek kadar gerçektir o satırlar...Her bir harfinde acı,her bir mısrasında yalnızlık,her bir paragrafta belki dayanılmaz aylar,belki yıllar saklıdır aslında...Anlasınlar isterim kaybedilenin ömürden gittiÄŸini...Mutluluktan çalındıÄŸını fark etsinler isterim...Ä°şte bu yüzden yazar,yazar,yazarım...Hiç durmadan küçük bir peçete parçasına,bir parça boş kaÄŸıda,elime geçen herhangi bir şeye karalarım önce bir kaç satır...Sonra bu satırlar biri birini kovalar ve ortaya koskoca bir deneme çıkar...Bazen açarım hoş bir fon müziÄŸi o müzik beni alır götürür,hatta inanır mısınız bazen yazacaklarımı o müzik söyler bana...Ben farkında bile olmadan mısralar dökülüverir kalemimden...AÄŸlamaklı bir gülümseyiş beliriverir o anlarda yüzümde...Aşkın sarhoşluÄŸunda saatler çarçabuk geçiverir de acı dediÄŸin bırakmaz peşini...Sevdayı anmak,sevgiliyi düşlemek güzel de yokluÄŸunu anlamak zor gelir işte...Aynalardan uzak geceler birbirini kovalarken kaybedilenin yalnızca zaman olmadıÄŸını bilmek pişmanlıÄŸı gelir oturuverir yüreÄŸime...AÄŸır aÄŸır sarar bir hastalık gibi bütün hücrelerimi... " Söz uçar yazı kalır..." Kalır mı gerçekten hafızalarda? En çok da bunu merak eder dururum ve hatta bazen hayıflanır dururum kendi kendime...Bir yazarın en büyük düşü bu olsa gerek...Neden yazar ki insan başka? İçindekileri dökmek,dertleşmek bir yanı olsa da,yazdıkları ondan sonra bile dursun ister insan...Ama öyle bir köşede deÄŸil,baş köşede olsun ister okuyucularında...Hatırlansın ister yazıları...Bir yerde bir şiir,bir yazısı okunduÄŸunda bak bunu da şu yazmış denilsin ister ve duyar mutlaka...O artık yaşamasa da eserlerinde yaşatılmak ister...